Artykuły

Mamy dla Was specjalną promocję na badania krwi w laboratoriach Synevo w całej Polsce ! 🩸 Diagnostyka najczęstszych zaburzeń hormonalnych u kobiet i mężczyzn Konsultacja naszego specjalisty z interpretacją wyników i rozpiską suplementacją GRATIS 🔥 Cena promocyjna za pakiet badań z konsultacją 369 zł. Tylko przez ograniczony czas! 🕒 Pakiet badań Testosteron całkowity Estradiol Prolaktyna SHBG LH FSH Kortyzol Progesteron 📅 Umów wizytę już dziś i zadbaj o zdrowie. Sprawdź szczegóły LINK UWAGA: W treści wiadomości wpisz: "HORMONY" Nie przegap tej okazji! Pozdrawiamy, Twój Zespół Terapie Hormonalne

W diagnostyce laboratoryjnej jednym z parametrów, które mogą dostarczyć ważnych informacji na temat stanu zdrowia pacjenta, jest PDW (ang. Platelet Distribution Width), czyli wskaźnik anizocytozy płytek krwi. PDW jest parametrem oceniającym zróżnicowanie wielkości płytek krwi (trombocytów), co może mieć istotne znaczenie w diagnostyce różnych schorzeń. W niniejszym artykule omówimy, czym dokładnie jest PDW, jakie są normy tego wskaźnika, co oznacza podwyższony poziom PDW oraz jakie mogą być przyczyny i konsekwencje takiego stanu. Co to jest PDW? PDW to parametr, który określa stopień zróżnicowania wielkości płytek krwi. Płytki krwi, czyli trombocyty, są kluczowym elementem układu krzepnięcia. Odpowiadają za procesy hemostazy, czyli zatrzymywania krwawienia poprzez tworzenie skrzepów. Wartość PDW informuje nas o tym, jak bardzo różnią się od siebie wielkością poszczególne płytki krwi. Im wyższy wskaźnik PDW, tym większa różnorodność w ich rozmiarach. PDW jest jednym z parametrów ocenianych w morfologii krwi, obiektywnym badaniu, które dostarcza informacji na temat składu krwi. Wartość PDW jest wyrażana w procentach i może być pomocna w diagnostyce różnych stanów chorobowych, zwłaszcza tych związanych z zaburzeniami funkcji płytek krwi. Normy PDW Normy PDW mogą się nieznacznie różnić w zależności od laboratorium, ale zazwyczaj przyjmuje się, że prawidłowy zakres wynosi 9-14%. Wartości te mogą być jednak interpretowane tylko w kontekście innych parametrów krwi, takich jak liczba płytek krwi (PLT), średnia objętość płytek (MPV) czy wskaźnik objętości płytek (PCT). Podwyższone PDW – co to znaczy? Podwyższony poziom PDW, czyli wartość przekraczająca normę, może wskazywać na zwiększoną anizocytozę płytek krwi. Oznacza to, że we krwi obecne są zarówno małe, jak i duże płytki krwi, co może świadczyć o zaburzeniach w ich produkcji lub funkcjonowaniu. Podwyższone PDW może być związane z różnymi stanami chorobowymi, w tym z: Zaburzeniami funkcji szpiku kostnego – Szpik kostny jest miejscem, gdzie produkowane są płytki krwi. W przypadku chorób szpiku, takich jak białaczka, zespoły mielodysplastyczne czy niedokrwistość megaloblastyczna, dochodzi do nieprawidłowej produkcji płytek, co może skutkować zwiększeniem PDW. Stanami zapalnymi – Przewlekłe stany zapalne, infekcje bakteryjne lub wirusowe mogą prowadzić do zwiększenia PDW. W takich przypadkach organizm produkuje więcej płytek krwi, aby poradzić sobie z infekcją, co może skutkować większym zróżnicowaniem ich wielkości. Chorobami autoimmunologicznymi – Choroby takie jak toczeń rumieniowaty układowy czy reumatoidalne zapalenie stawów mogą wpływać na funkcjonowanie płytek krwi i prowadzić do podwyższenia PDW. Niedoborami witamin – Niedobór witaminy B12 lub kwasu foliowego może prowadzić do nieprawidłowej produkcji płytek krwi, co może skutkować zwiększeniem PDW. Chorobami wątroby – Wątroba odgrywa ważną rolę w produkcji białek niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania płytek krwi. Choroby wątroby, takie jak marskość, mogą prowadzić do zaburzeń w produkcji płytek i zwiększenia PDW. Nowotworami – W niektórych przypadkach nowotwory, zwłaszcza te związane z układem krwiotwórczym, mogą prowadzić do zwiększenia PDW. PDW za wysokie – jakie są konsekwencje? Podwyższony poziom PDW sam w sobie nie jest chorobą, ale może być sygnałem, że w organizmie dzieje się coś niepokojącego. W zależności od przyczyny, podwyższone PDW może wiązać się z różnymi konsekwencjami zdrowotnymi. Na przykład, jeśli PDW jest podwyższone z powodu stanu zapalnego, pacjent może odczuwać objawy takie jak gorączka, osłabienie czy bóle mięśni. W przypadku chorób szpiku kostnego mogą wystąpić objawy niedokrwistości, takie jak bladość skóry, osłabienie czy duszność. Warto również pamiętać, że podwyższone PDW może wpływać na funkcjonowanie układu krzepnięcia. Zwiększone zróżnicowanie wielkości płytek krwi może prowadzić do zaburzeń w procesie krzepnięcia, co może zwiększać ryzyko krwawień lub zakrzepów. Badanie PDW – jak się przygotować? Badanie PDW jest częścią standardowej morfologii krwi. Aby uzyskać wiarygodne wyniki, pacjent powinien być na czczo, co oznacza, że nie powinien jeść ani pić (poza wodą) przez co najmniej 8 godzin przed pobraniem krwi. Warto również poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych lekach, ponieważ niektóre z nich mogą wpływać na wyniki badania. Podsumowanie PDW, czyli wskaźnik anizocytozy płytek krwi, jest ważnym parametrem, który może dostarczyć informacji na temat stanu zdrowia pacjenta. Podwyższony poziom PDW może wskazywać na różne stany chorobowe, w tym zaburzenia funkcji szpiku kostnego, stany zapalne, choroby autoimmunologiczne czy niedobory witamin. W przypadku stwierdzenia podwyższonego PDW, konieczna jest dalsza diagnostyka w celu ustalenia przyczyny i wdrożenia odpowiedniego leczenia. Pamiętaj, że interpretacja wyników badań laboratoryjnych zawsze powinna być dokonywana przez lekarza, który weźmie pod uwagę cały obraz kliniczny pacjenta. Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące wyników badań, skonsultuj się ze specjalistą.

Zadbajcie o siebie i swoją przyszłość razem! Skorzystajcie z wyjątkowego pakietu badań dla par, który obejmuje: Kompleksowy zestaw badań dla kobiet i mężczyzn Konsultacje dla dwojga z analizą wyników Indywidualnie dobraną suplementację 📍 Cena za całość: 550 zł (promocja trwa do końca lutego) To nie tylko sposób na troskę o zdrowie, ale też świadomy krok w stronę lepszego samopoczucia i energii na co dzień! 🩺 Zarezerwuj badania już dziś i podaruj zdrowie – sobie i bliskiej osobie! Zarezerwuj badania UWAGA: W treści wiadomości wpisz: "PARA"

Kreatyna to jedno z najpopularniejszych suplementów diety stosowanych przez sportowców, zarówno profesjonalnych, jak i amatorskich. W artykule wyjaśniamy, co to jest kreatyna, jak działa, jakie ma właściwości, dawkowanie oraz potencjalne skutki uboczne, z uwzględnieniem naukowych badań na ten temat. Co to jest kreatyna i jak działa? Kreatyna to organiczny związek chemiczny składający się z trzech aminokwasów: glicyny, argininy i metioniny. Naturalnie występuje w organizmie, głównie w mięśniach szkieletowych (około 95%), gdzie odgrywa kluczową rolę w produkcji energii w postaci ATP (adenozynotrifosforanu). Reszta kreatyny znajduje się w mózgu, wątrobie, nerkach i innych tkankach. Mechanizm działania kreatyny opiera się na tzw. układzie fosfokreatynowym, który dostarcza szybkiej energii podczas krótkotrwałych, intensywnych wysiłków fizycznych. Dzięki suplementacji kreatyną wzrasta poziom fosfokreatyny w mięśniach, co pozwala na szybszą regenerację ATP, a tym samym zwiększa wydolność mięśni podczas intensywnych ćwiczeń. Na co jest kreatyna? Kreatyna znajduje zastosowanie w wielu dziedzinach, w tym: Sport: Zwiększa siłę mięśniową, poprawia wytrzymałość w krótkotrwałych wysiłkach i wspiera regenerację mięśni. Medycyna: Może wspomagać leczenie w stanach związanych z utratą masy mięśniowej, takich jak sarkopenia czy dystrofie mięśniowe. Neurologia: Wykazuje potencjalne korzyści w ochronie układu nerwowego oraz w leczeniu zaburzeń neurodegeneracyjnych. Dawkowanie kreatyny Najbardziej efektywne strategie suplementacji kreatyną obejmują: Faza ładowania: 20 g dziennie (0,3 g/kg masy ciała) podzielone na 4 dawki przez 5-7 dni. Pozwala to na szybkie zwiększenie poziomu kreatyny w mięśniach. Faza podtrzymująca: 3-5 g dziennie przez dłuższy czas. Jest to zalecane dla osób, które nie potrzebują natychmiastowego efektu. Czy kreatyna szkodzi? - Skutki uboczne Badania naukowe wskazują, że kreatyna jest bezpieczna dla zdrowych osób przy stosowaniu zalecanych dawek (3-5 g/dzień). Jednak mogą wystąpić drobne skutki uboczne, takie jak: Przyrost masy ciała: Wynika głównie z zatrzymania wody w mięśniach. Problemy żołądkowo-jelitowe: Mogą pojawić się w przypadku stosowania zbyt dużych jednorazowych dawek. Wpływ na nerki: Liczne badania obalają mit, że kreatyna uszkadza nerki, pod warunkiem stosowania jej zgodnie z zaleceniami. Wpływ na serce: Nie ma dowodów naukowych wskazujących na szkodliwość kreatyny dla serca. Kreatyna a keratyna - różnica Kreatyna i keratyna to dwa różne związki chemiczne. Keratyna to białko strukturalne obecne w skórze, włosach i paznokciach, podczas gdy kreatyna bierze udział w metabolizmie energetycznym mięśni. Podsumowanie Kreatyna jest jednym z najlepiej przebadanych suplementów diety, którego skuteczność i bezpieczeństwo zostały potwierdzone w wielu badaniach naukowych. Regularne stosowanie kreatyny zgodnie z zaleceniami może przynieść korzyści zarówno sportowcom, jak i osobom starszym czy pacjentom z określonymi schorzeniami. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości warto skonsultować się z lekarzem lub specjalistą ds. żywienia. Lekarz Piotr Rolczyk

Lipidogram, zwany również profilem lipidowym, jest jednym z podstawowych badań diagnostycznych oceniających poziomy tłuszczów (lipidów) we krwi. Wyniki tego badania dostarczają cennych informacji na temat ryzyka rozwoju chorób sercowo-naczyniowych, takich jak miażdżyca czy zawał serca. W tym artykule wyjaśniamy, co zawiera lipidogram, jak się do niego przygotować oraz jakie praktyczne wskazówki pomogą zrozumieć wyniki. Co to jest lipidogram? Lipidogram to badanie laboratoryjne pozwalające określić poziom kluczowych składników lipidowych we krwi. Badanie obejmuje: Cholesterol całkowity (TC): całkowita ilość cholesterolu w organizmie. Cholesterol LDL („zły” cholesterol): transportuje tłuszcze do ścian naczyń krwionośnych, co może prowadzić do ich zwężenia. Cholesterol HDL („dobry” cholesterol): pomaga usuwać nadmiar cholesterolu z naczyń, chroniąc przed miażdżycą. Triglicerydy (TG): forma tłuszczu przechowywanego w tkance tłuszczowej, nadmiar może zwiększać ryzyko chorób serca. Każdy z tych parametrów ma swoje znaczenie w ocenie ryzyka sercowo-naczyniowego i pozwala lekarzowi zaplanować dalsze postępowanie diagnostyczne lub terapeutyczne. Profil lipidowy: kiedy warto wykonać? Badanie profilu lipidowego zaleca się w przypadku: Osób z czynnikami ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, np. nadciśnieniem, otyłością czy cukrzycą. Rodzinnego występowania hipercholesterolemii lub przedwczesnych zawałów serca. Monitorowania skuteczności leczenia obniżającego poziom lipidów, np. statynami. Profilaktyki u dorosłych, zgodnie z zaleceniami dotyczącymi badań przesiewowych. Lipidogram: jak się przygotować do badania? Przygotowanie do badania lipidogramu może wpłynąć na dokładność wyników. Oto kilka praktycznych wskazówek: Czy konieczne jest poszczenie? W przeszłości zalecano, aby przed lipidogramem powstrzymać się od jedzenia przez co najmniej 8-12 godzin. Obecnie coraz więcej dowodów wskazuje, że w większości przypadków badanie można wykonać w stanie niefastingowym (bez poszczenia). Jednak u osób z bardzo wysokim poziomem triglicerydów poszczenie może być nadal konieczne. Unikaj alkoholu i tłustych posiłków na 24 godziny przed badaniem, ponieważ mogą one znacząco wpłynąć na wyniki, zwłaszcza poziom triglicerydów. Zachowaj aktywność fizyczną na umiarkowanym poziomie na dzień przed badaniem, aby uniknąć chwilowych wahań w poziomie lipidów. Konsultacja z lekarzem: Jeśli przyjmujesz leki wpływające na lipidy, jak statyny, należy omówić z lekarzem, czy kontynuować ich przyjmowanie przed badaniem. Interpretacja wyników lipidogramu Wyniki lipidogramu dostarczają informacji o stanie zdrowia układu sercowo-naczyniowego. Oto orientacyjne normy: Cholesterol całkowity: < 200 mg/dl (5,2 mmol/l) Cholesterol LDL: < 100 mg/dl (2,6 mmol/l) dla osób wysokiego ryzyka Cholesterol HDL: > 40 mg/dl (1,0 mmol/l) dla mężczyzn, > 50 mg/dl (1,3 mmol/l) dla kobiet Triglicerydy: < 150 mg/dl (1,7 mmol/l) Wartości mogą się różnić w zależności od lokalnych standardów laboratoryjnych. Co zawiera profil lipidowy i jak poprawić wyniki? Jeśli wyniki lipidogramu odbiegają od normy, wprowadzenie odpowiednich zmian w stylu życia może przynieść znaczną poprawę. Oto kilka zaleceń: Zadbaj o zdrową dietę: Unikaj tłuszczów trans obecnych w fast foodach i przetworzonej żywności. Wybieraj tłuszcze nienasycone, obecne w oliwie z oliwek, rybach i orzechach. Zwiększ spożycie błonnika, np. z warzyw, owoców i pełnoziarnistych produktów. Regularna aktywność fizyczna: Ćwiczenia aerobowe, takie jak bieganie czy jazda na rowerze, mogą zwiększyć poziom HDL i obniżyć LDL. Rzuć palenie: Palenie obniża poziom „dobrego” cholesterolu HDL i zwiększa ryzyko miażdżycy. Kontroluj masę ciała: Nawet niewielka utrata wagi może poprawić profil lipidowy. Podsumowanie Lipidogram to kluczowe narzędzie w profilaktyce i diagnostyce chorób sercowo-naczyniowych. Dzięki odpowiedniemu przygotowaniu do badania i świadomemu podejściu do wyników można skutecznie ocenić ryzyko oraz wprowadzić zmiany poprawiające zdrowie. Pamiętaj, że regularne badania profilaktyczne i współpraca z lekarzem to podstawa długotrwałego zdrowia. Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości, skonsultuj się z lekarzem, który pomoże w interpretacji wyników. Lekarz Piotr Rolczyk

Sen to jeden z fundamentów zdrowego stylu życia, często bagatelizowany na rzecz pracy, rozrywki czy innych codziennych obowiązków. Tymczasem odpowiednia ilość i jakość snu wpływają na niemal wszystkie aspekty naszego zdrowia – od kondycji fizycznej po zdolności poznawcze i emocjonalne. W tym artykule przyjrzymy się, dlaczego sen jest kluczowy dla zdrowia, ile trwa cykl snu, ile powinno być snu głębokiego oraz co dzieje się w fazie REM. Dlaczego sen jest ważny dla zdrowia? Podczas snu organizm regeneruje się na wielu poziomach. To czas, kiedy: Odbudowują się komórki i tkanki: W fazie głębokiego snu dochodzi do intensywnej regeneracji komórek, co wspiera procesy gojenia oraz wzmacnia układ odpornościowy. Mózg porządkuje informacje: Sen umożliwia konsolidację pamięci – przenoszenie informacji z pamięci krótkotrwałej do długotrwałej. Regulowane są hormony: Podczas snu wydzielane są kluczowe hormony, takie jak melatonina (regulująca rytm dobowy) i hormon wzrostu. Stabilizuje się nastrój: Brak odpowiedniej ilości snu zwiększa ryzyko wystąpienia stanów lękowych i depresji. Długotrwałe niedobory snu mogą prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak choroby układu sercowo-naczyniowego, cukrzyca, otyłość czy osłabienie odporności. Ile trwa cykl snu? Sen składa się z kilku cykli, które trwają średnio 90 minut każdy. W ciągu nocy człowiek przechodzi przez 4-6 takich cykli. Każdy cykl snu dzieli się na kilka faz: Faza NREM (non-rapid eye movement): N1 (sen płytki): Trwa od kilku do kilkunastu minut. To moment przejścia między jawą a snem. N2 (sen właściwy): Zajmuje około 50% całkowitego czasu snu. Dochodzi do spowolnienia akcji serca i obniżenia temperatury ciała. N3 (sen głęboki): To najważniejsza faza regeneracyjna. Organizm intensywnie naprawia uszkodzenia i wzmacnia odporność. Faza REM (rapid eye movement): To faza snu, podczas której mózg jest bardzo aktywny, a my doświadczamy marzeń sennych. Faza REM odgrywa kluczową rolę w procesach uczenia się i regulacji emocji. Ile powinno być snu głębokiego? Sen głęboki (faza N3) zajmuje około 13-23% całkowitego czasu snu, co oznacza, że dorosły człowiek powinien spędzać w tej fazie około 1,5-2 godzin każdej nocy. Jest to szczególnie ważne, ponieważ właśnie w tej fazie organizm najlepiej się regeneruje. Z wiekiem ilość snu głębokiego naturalnie maleje, co może wpłynąć na procesy regeneracyjne i odporność organizmu. Faza REM snu – co to? Faza REM to okres snu, w którym dochodzi do szybkich ruchów gałek ocznych (stąd nazwa: rapid eye movement). Jest to faza charakteryzująca się intensywną aktywnością mózgu, podczas której przetwarzane są emocje i wspomnienia. Faza REM zajmuje około 20-25% całkowitego czasu snu. Niedobór tej fazy może prowadzić do problemów z pamięcią, trudności w regulacji emocji oraz obniżonej zdolności do nauki. Jak zadbać o zdrowy sen? Stwórz regularny harmonogram snu: Kładź się spać i wstawaj o stałych porach, nawet w weekendy. Unikaj ekranów przed snem: Niebieskie światło emitowane przez telewizory, smartfony i komputery hamuje wydzielanie melatoniny. Zadbaj o odpowiednią dietę: Unikaj ciężkostrawnych posiłków, alkoholu i kofeiny na kilka godzin przed snem. Stwórz komfortowe warunki w sypialni: Optymalna temperatura, zaciemnienie i cisza sprzyjają zdrowemu snu. Dbaj o aktywność fizyczną: Regularne ćwiczenia poprawiają jakość snu, ale unikaj intensywnego wysiłku fizycznego bezpośrednio przed snem. Podsumowanie Sen jest nieodzownym elementem zdrowego stylu życia. Zarówno ilość, jak i jakość snu mają ogromne znaczenie dla regeneracji organizmu, zdolności poznawczych i zdrowia emocjonalnego. Pamiętaj, że odpowiednia higiena snu to podstawa profilaktyki wielu chorób. Jeśli masz trudności ze snem, warto skonsultować się z lekarzem. Lekarz Tobiasz Stecka

Diaminooksydaza (DAO) to enzym kluczowy w metabolizmie histaminy, substancji chemicznej odgrywającej ważną rolę w reakcjach alergicznych, regulacji procesów zapalnych, a także w funkcjonowaniu układu pokarmowego. Niedobór DAO może prowadzić do nadmiernego gromadzenia się histaminy w organizmie, co objawia się różnorodnymi dolegliwościami, od nietolerancji pokarmowej po przewlekłe migreny. W artykule wyjaśniamy, czym jest diaminooksydaza, jakie objawy mogą sugerować jej niedobór, oraz jakie badania diagnostyczne należy wykonać. Co to jest diaminooksydaza (DAO)? DAO jest enzymem produkowanym głównie w jelicie cienkim oraz w nerce, włączanym w proces metabolizmu histaminy dostarczanej do organizmu wraz z pożywieniem. Histamina występuje w wielu produktach spożywczych, szczególnie w dojrzewających serach, fermentowanych napojach alkoholowych, rybach oraz w kiszonkach. U zdrowej osoby enzym DAO rozkłada histaminę, zapobiegając jej nadmiernemu nagromadzeniu. W przypadku niedoboru DAO, histamina nie jest prawidłowo usuwana, co prowadzi do objawów nietolerancji histaminy. Objawy niedoboru DAO Niedobór diaminooksydazy może manifestować się w różny sposób, wpływając na wiele układów organizmu. Najczęściej zgłaszane objawy to: Objawy skórne: pokrzywka, zaczerwienienie, swędzenie, reakcje pseudoalergiczne. Objawy żołądkowo-jelitowe: bóle brzucha, biegunki, wzdęcia, mdłości. Objawy neurologiczne: migreny, zawroty głowy, uczucie zmęczenia. Objawy kardiologiczne: tachykardia, spadki ciśnienia, uczucie kołatania serca. Często objawy te pojawiają się po spożyciu pokarmów bogatych w histaminę, co może wskazywać na niedobór enzymu DAO. Diagnostyka niedoboru DAO Jeśli podejrzewasz, że Twoje dolegliwości mogą wynikać z niedoboru diaminooksydazy, warto wykonać badanie diaminooksydazy. Diagnostyka polega na oznaczeniu aktywności DAO we krwi. Badanie to jest szczególnie zalecane w przypadku: nawracających objawów nietolerancji pokarmowych, migren o niejasnym podłożu, przewlekłych zaburzeń trawienia, podejrzenia nietolerancji histaminy. Badanie diaminooksydazy polega na pobraniu krwi żyłowej i ocenie aktywności enzymu DAO. Wynik poniżej normy może sugerować niedobór enzymu. Leczenie i zarządzanie niedoborem DAO W przypadku potwierdzonego niedoboru diaminooksydazy podstawowym krokiem terapeutycznym jest wdrożenie diety niskohistaminowej. Oto kilka praktycznych wskazówek: Unikaj pokarmów bogatych w histaminę: Fermentowane sery (np. parmezan, gouda). Kiszonki i marynaty. Wędzone ryby (np. łosoś, makrela). Czerwone wino i piwo. Przetwory mięsne (np. salami, kiełbasa). Wprowadź do diety świeże produkty: Warzywa i owoce o niskiej zawartości histaminy (np. cukinia, marchewka, jabłka). Mięso i ryby świeżo przygotowane. Stosuj suplementację DAO: Na rynku dostępne są preparaty zawierające diaminooksydazę, które mogą być stosowane przed posiłkami bogatymi w histaminę. Dbaj o zdrowie jelit: Zaburzenia mikroflory jelitowej mogą wpływać na aktywność DAO. Warto wprowadzić do diety probiotyki oraz prebiotyki. Unikaj stresu: Kortyzol, hormon stresu, może wpływać na metabolizm histaminy. Wprowadzenie technik relaksacyjnych, takich jak joga czy medytacja, może pomóc w kontroli objawów. Podsumowanie Diaminooksydaza (DAO) odgrywa kluczową rolę w metabolizmie histaminy, a jej niedobór może prowadzić do licznych dolegliwości. Zrozumienie, czym jest diaminooksydaza, jakie objawy mogą sugerować jej niedobór oraz jak przeprowadzić diagnostykę, pozwala na skuteczne zarządzanie tym problemem. Kluczowym elementem leczenia jest dieta niskohistaminowa, suplementacja DAO oraz dbałość o zdrowie jelit. Jeśli podejrzewasz, że niedobór DAO może dotyczyć Ciebie, skonsultuj się z lekarzem lub dietetykiem i wykonaj odpowiednie badania, ponieważ w przypadku niedoboru DAO warto wykonać dodatkowe badania. Dietetyk Paulina Skowron

Cukrzyca jest jedną z najczęściej występujących chorób przewlekłych na świecie, a pytanie, czy cukrzyca jest dziedziczna, nurtuje zarówno pacjentów, jak i naukowców. Odpowiedź na to pytanie nie jest jednoznaczna, ponieważ dziedziczenie cukrzycy zależy od rodzaju choroby i wielu czynników, w tym genetyki, stylu życia i środowiska. Cukrzyca typu 1 a czynniki genetyczne Cukrzyca typu 1, zwana również cukrzycą insulinozależną, jest chorobą autoimmunologiczną, w której układ odpornościowy niszczy komórki beta trzustki produkujące insulinę. Genetyka odgrywa w tym przypadku rolę, ale nie jest jedynym czynnikiem. Mutacje w genach HLA (human leukocyte antigen) na chromosomie 6 związane z układem odpornościowym mogą zwiększać ryzyko zachorowania. Osoby, których bliscy krewni chorują na cukrzycę typu 1, mają podwyższone ryzyko wystąpienia choroby, ale sama obecność genów nie oznacza, że choroba na pewno się rozwinie. Czynniki środowiskowe, takie jak infekcje wirusowe, mogą inicjować proces autoimmunologiczny. Cukrzyca typu 2 i jej dziedziczny charakter Cukrzyca typu 2 jest znacznie częściej wiązana z dziedziczeniem niż typ 1. Szacuje się, że jeśli jedno z rodziców ma cukrzycę typu 2, ryzyko zachorowania u dziecka wynosi około 40%, a jeśli oboje rodzice chorują, ryzyko wzrasta do 70%. Za dziedziczenie cukrzycy typu 2 odpowiada wiele genów, z których najczęściej wspominane są mutacje w genach TCF7L2, PPARG i innych związanych z metabolizmem glukozy i insulinoopornością. Ważne jest jednak, że geny to tylko jeden z elementów układanki. Niewłaściwa dieta, brak aktywności fizycznej, nadwaga i stres mogą istotnie przyczynić się do rozwoju choroby, nawet przy nieobciążonym wywiadzie rodzinnym. Diagnostyka cukrzycy i dziedziczenia Jeśli podejrzewasz, że możesz być obciążony ryzykiem cukrzycy genetycznej, warto rozważyć: Wywiad rodzinny: Zbierz informacje o zdrowiu bliskich krewnych, w tym o diagnozach cukrzycy typu 1 lub typu 2. Badania genetyczne: W przypadkach wysokiego ryzyka można przeprowadzić testy genetyczne, szczególnie w celu oceny obecności mutacji związanych z cukrzycą. Badania laboratoryjne: Regularne pomiary poziomu glukozy na czczo, doustny test tolerancji glukozy (OGTT) oraz oznaczenie poziomu hemoglobiny glikowanej (HbA1c) mogą wcześnie wykryć nieprawidłowości. Leczenie i profilaktyka Niezależnie od dziedzicznego charakteru choroby, odpowiedni styl życia może zmniejszyć ryzyko zachorowania lub opóźnić wystąpienie objawów. Praktyczne wskazówki lifestylowe: Zbilansowana dieta: Stosuj dietę śródziemnomorską, bogatą w warzywa, błonnik, zdrowe tłuszcze i produkty pełnoziarniste. Ogranicz cukry proste i wysoko przetworzoną żywność. Regularna aktywność fizyczna: 150 minut umiarkowanego wysiłku tygodniowo, jak spacery, pływanie lub jazda na rowerze, może znaczną poprawić wrażliwość na insulinę. Kontrola wagi: Redukcja masy ciała nawet o 5-10% może zmniejszyć ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2. Unikanie stresu: Praktyki relaksacyjne, takie jak joga czy medytacja, mogą korzystnie wpływać na metabolizm glukozy. Regularne badania kontrolne: Szczególnie ważne, jeśli w rodzinie występuje cukrzyca dziedziczna. Podsumowanie Czy cukrzyca jest dziedziczna? Odpowiedź brzmi: tak, ale nie zawsze i nie w sposób deterministyczny. Zarówno cukrzyca typu 1, jak i typu 2 mogą mieć komponenty genetyczne, ale styl życia odgrywa kluczową rolę w rozwoju choroby. Regularne badania, świadome decyzje żywieniowe i aktywność fizyczna to najlepsze sposoby na profilaktykę, niezależnie od genów. Pamiętaj, że masz realny wpływ na swoje zdrowie, nawet przy obciążonym wywiadzie rodzinnym. Lekarz Anna Górecka

Metabolizm to złożony proces przemiany materii, w którym organizm przekształca pożywienie w energię. Wpływ na tempo metabolizmu ma wiele czynników, takich jak genetyka, wiek, płeć czy styl życia. W artykule przyjrzymy się, jak przyspieszyć metabolizm, jakie działania mogą wspierać przemianę materii i jakie badania warto wykonać, aby lepiej zrozumieć funkcjonowanie swojego organizmu. Co to jest szybki metabolizm? Szybki metabolizm oznacza efektywne wykorzystanie kalorii przez organizm w celu wytworzenia energii potrzebnej do funkcjonowania. Osoby z szybkim metabolizmem mają większe zapotrzebowanie kaloryczne i często łatwiej utrzymują prawidłową masę ciała. W przeciwieństwie do tego, wolny metabolizm może prowadzić do nadwagi oraz problemów z trawieniem. Jakie czynniki wpływają na metabolizm? Skład ciała: Osoby z większą ilością mięśni mają wyższy metabolizm spoczynkowy (RMR), ponieważ tkanka mięśniowa spala więcej kalorii niż tłuszcz​. Wiek: Po 30. roku życia metabolizm spowalnia, głównie z powodu utraty masy mięśniowej. Aktywność fizyczna: Regularne ćwiczenia zwiększają tempo metabolizmu, zwłaszcza trening siłowy i interwałowy​. Genetyka: Niektórzy ludzie mają naturalnie szybszy metabolizm dzięki korzystnym uwarunkowaniom genetycznym. Jak przyspieszyć przemianę materii? Aktywność fizyczna: Trening siłowy: Budowanie masy mięśniowej przyczynia się do zwiększenia metabolizmu spoczynkowego​. Trening interwałowy (HIIT): Intensywne ćwiczenia przeplatane krótkimi przerwami zwiększają spalanie kalorii zarówno w trakcie treningu, jak i po jego zakończeniu. Codzienny ruch: Nawet krótkie spacery czy wchodzenie po schodach mogą zwiększyć wydatek energetyczny. Dieta wspierająca metabolizm: Białko: Spożycie białka zwiększa termogenezę poposiłkową, co oznacza, że organizm zużywa więcej energii na trawienie tego makroskładnika. Przyprawy: Kapsaicyna zawarta w papryczkach chili może tymczasowo zwiększyć tempo metabolizmu. Woda: Nawodnienie wspiera funkcje metaboliczne, a picie zimnej wody może dodatkowo zwiększyć wydatkowanie energii na jej ogrzanie​. Suplementacja: Zielona herbata i kofeina mogą wspomagać spalanie tłuszczu oraz zwiększać wydatek energetyczny​. L-karnityna wspiera transport kwasów tłuszczowych do mitochondriów, co wspomaga ich spalanie​. Sen i regeneracja: Niedobór snu negatywnie wpływa na hormony regulujące metabolizm, takie jak leptyna i grelina. Odpowiednia ilość snu wspiera procesy metaboliczne i regenerację mięśni. Przemiana materii a wypróżnianie Problemy z wypróżnianiem, takie jak zaparcia, mogą być objawem wolnego metabolizmu. Aby temu zapobiec: Zadbaj o odpowiednią ilość błonnika w diecie (np. pełnoziarniste produkty, warzywa, owoce). Spożywaj probiotyki wspierające zdrową mikroflorę jelitową. Regularnie nawadniaj organizm, aby wspierać prawidłową perystaltykę jelit. Jakie badania warto wykonać? Badanie RMR: Pomiar metabolizmu spoczynkowego za pomocą kalorymetrii pośredniej dostarcza informacji o dziennym zapotrzebowaniu energetycznym​. Badania hormonalne: Sprawdzenie poziomu hormonów tarczycy (TSH, FT3, FT4) w celu wykluczenia niedoczynności tarczycy. Analiza poziomu kortyzolu, który może wpływać na tempo metabolizmu w sytuacjach przewlekłego stresu. Analiza składu ciała: Pomiar masy mięśniowej i tłuszczowej pozwala ocenić, w jaki sposób skład ciała wpływa na metabolizm. Podsumowanie Przyspieszenie metabolizmu wymaga wieloaspektowego podejścia, obejmującego zdrową dietę, regularną aktywność fizyczną, odpowiednią ilość snu oraz nawodnienie. Kluczem do sukcesu jest systematyczność i świadomość potrzeb własnego organizmu. Jeśli chciałbyś zadbać o przyspieszenie swojego metabolizmu warto wykonać odpowiednią diagnostykę i skonsultować się z dietetykiem oraz lekarzem. Dietetyk Paulina Skowron Lekarz Wiktor Bzdega

Progesteron to kluczowy hormon steroidowy odgrywający ważną rolę w regulacji cyklu miesiączkowego, ciąży oraz zdrowia ogólnego. Niedobór progesteronu może prowadzić do różnorodnych zaburzeń, zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. W artykule przedstawimy objawy niedoboru progesteronu, normy laboratoryjne, a także znaczenie badań diagnostycznych. Progesteron – za co odpowiada? Progesteron jest hormonem produkowanym głównie przez ciałko żółte w jajniku, a w czasie ciąży przez łożysko. U mężczyzn jest wytwarzany w niewielkich ilościach w jądrach i nadnerczach. Jego funkcje obejmują: Regulację cyklu miesiączkowego. Przygotowanie macicy na implantację zarodka. Wspieranie utrzymania ciąży. Modulację układu immunologicznego i nerwowego​​. Niedobór progesteronu – objawy U kobiet: Nieregularne lub bolesne miesiączki. Zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS). Problemy z zajściem w ciążę lub poronienia. Suchość pochwy i zmniejszone libido. Zatrzymywanie wody w organizmie i obrzęki. U mężczyzn: Zmniejszenie libido i problemy z płodnością. Zwiększona masa tkanki tłuszczowej. Zmniejszenie masy mięśniowej. Problemy ze snem i zmęczenie​​. Kiedy badać progesteron? Najlepszy czas na badanie poziomu progesteronu zależy od fazy cyklu miesiączkowego. Faza lutealna (ok. 7 dni po owulacji): W tej fazie poziom progesteronu osiąga swoje maksimum, co pozwala na dokładną ocenę jego wydzielania. W ciąży: Badania są wykonywane w celu monitorowania prawidłowego przebiegu ciąży. U mężczyzn oraz kobiet w menopauzie: Badanie można przeprowadzić w dowolnym momencie​​. Normy progesteronu Kobiety w fazie lutealnej: 10–35 ng/mL. Kobiety w ciąży: Pierwszy trymestr: 10–40 ng/mL. Drugi trymestr: 25–80 ng/mL. Trzeci trymestr: 50–200 ng/mL. Kobiety w fazie folikularnej i mężczyźni: <1 ng/mL​​. Badanie progesteronu – jak się przygotować? Badanie poziomu progesteronu polega na pobraniu krwi żylnej, a przygotowanie obejmuje: Wykonanie badania na czczo. Konsultację z lekarzem w celu określenia najlepszego dnia cyklu do wykonania testu. U kobiet stosujących leki hormonalne konieczna może być ich czasowa modyfikacja​. Przyczyny niskiego poziomu progesteronu Zaburzenia hormonalne: Zespół policystycznych jajników (PCOS), niewydolność ciałka żółtego. Ciąża zagrożona: Niedostateczna produkcja progesteronu może prowadzić do poronienia. Stres i styl życia: Chroniczny stres oraz brak odpowiedniej diety i snu mogą obniżać poziom progesteronu. Choroby endokrynologiczne: Dysfunkcja nadnerczy czy tarczycy​. Leczenie niedoboru progesteronu Terapia hormonalna: Progesteron w postaci tabletek, zastrzyków, kremów lub globulek dopochwowych. Leki wspierające owulację (np. gonadotropiny) w przypadku problemów z płodnością. Zmiana stylu życia: Zdrowa dieta bogata w cynk, magnez, witaminy z grupy B oraz tłuszcze nienasycone. Regularna aktywność fizyczna, która pomaga w regulacji poziomu hormonów. Zarządzanie stresem za pomocą medytacji, jogi lub innych technik relaksacyjnych. Wsparcie w ciąży: Progesteron stosowany w celu zapobiegania przedwczesnym porodom lub wspierania prawidłowego rozwoju ciąży​. Podsumowanie Niedobór progesteronu jest częstym problemem zdrowotnym, który może prowadzić do poważnych konsekwencji dla zdrowia reprodukcyjnego i ogólnego. Jeśli masz wątpliwości co do tego, czy Twoje objawy wynikają z niedoboru progesteronu zachęcamy do wykonania badania innych hormonów, aby w pełni ocenić stan gospodarki hormonalnej. Chętnie podpowiemy jakie badania należy wykonać. Lekarz Anna Górecka

Zaburzenia pracy tarczycy należą do najczęstszych chorób endokrynologicznych i dotykają zarówno kobiet, jak i mężczyzn, choć częściej występują u kobiet. Niedoczynność tarczycy (hipotyreoza) może powodować wiele objawów, które wpływają na różne układy organizmu. W artykule omówimy objawy tego schorzenia u obu płci, badania diagnostyczne oraz kluczowe zasady leczenia. Zaburzenia tarczycy – czym są? Tarczyca to gruczoł wydzielania wewnętrznego odpowiedzialny za produkcję hormonów T3 (trijodotyronina) i T4 (tyroksyna), które regulują metabolizm, wzrost oraz funkcje komórek w organizmie. Zaburzenia pracy tarczycy obejmują: Niedoczynność tarczycy (hipotyreoza): Stan niedoboru hormonów tarczycy. Nadczynność tarczycy (hipertyreoza): Nadmiar hormonów tarczycy. W niniejszym artykule skupimy się na objawach i diagnostyce niedoczynności tarczycy. Objawy niedoczynności tarczycy u kobiet Niedoczynność tarczycy występuje częściej u kobiet, zwłaszcza w wieku okołomenopauzalnym. Objawy mogą obejmować: Zmiany metaboliczne: Przyrost masy ciała. Nietolerancja zimna. Zmiany dermatologiczne: Suchość skóry. Wypadanie włosów. Objawy psychiczne: Depresja. Trudności z koncentracją. Objawy ginekologiczne: Zaburzenia miesiączkowania. Problemy z płodnością. Inne objawy: Zmęczenie. Obrzęki, zwłaszcza twarzy i kończyn​​. Objawy niedoczynności tarczycy u mężczyzn Choć niedoczynność tarczycy występuje rzadziej u mężczyzn, jej objawy są równie poważne: Zmiany metaboliczne: Zmniejszona masa mięśniowa. Przyrost masy ciała. Objawy seksualne: Spadek libido. Zaburzenia erekcji. Zaburzenia płodności. Zmiany nastroju: Drażliwość, depresja. Obniżenie zdolności intelektualnych. Zmiany fizyczne: Sucha skóra. Zmniejszone owłosienie​. Jakie badania wykonać w diagnostyce zaburzeń tarczycy? Podstawowe badania laboratoryjne: TSH (tyreotropina): Najczulszy wskaźnik funkcji tarczycy. Podwyższony poziom TSH sugeruje niedoczynność. FT4 (wolna tyroksyna): Obniżony poziom potwierdza niedoczynność. FT3 (wolna trijodotyronina): W niektórych przypadkach pomocny w diagnostyce. Przeciwciała przeciwko tarczycy: Przeciwciała anty-TPO i anty-TG wskazują na autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, np. chorobę Hashimoto. Badania obrazowe: USG tarczycy pomaga ocenić wielkość i strukturę gruczołu. Badania dodatkowe: Lipidogram: Wysoki poziom cholesterolu często towarzyszy niedoczynności. Badanie ogólne krwi: Niedokrwistość może być związana z niedoczynnością tarczycy. Leczenie niedoczynności tarczycy Podstawą leczenia jest suplementacja hormonalna: Lewotyroksyna (syntetyczny T4): Dobierana indywidualnie na podstawie masy ciała, wieku oraz wyników badań TSH i FT4. Monitorowanie: Regularne badania TSH i FT4 w celu dostosowania dawki leku. Wskazówki lifestylowe przy niedoczynności tarczycy Dieta: Produkty bogate w jod (ryby, owoce morza, sól jodowana). Witaminy i minerały wspierające funkcje tarczycy (selen, cynk). Ograniczenie spożycia soi i krzyżowych warzyw (kapusta, brokuły) w dużych ilościach. Aktywność fizyczna: Regularne ćwiczenia pomagają w kontroli masy ciała i poprawie samopoczucia. Stres: Techniki relaksacyjne (joga, medytacja) pomagają w redukcji stresu, który może nasilać objawy. Podsumowanie Niedoczynność tarczycy jest powszechnym zaburzeniem, które może znacząco wpłynąć na jakość życia. Jeśli masz wątpliwości co do tego, czy Twoje objawy wynikają z niedoboru hormonów tarczycy zachęcamy do wykonania badania innych hormonów, aby w pełni ocenić stan gospodarki hormonalnej. Chętnie podpowiemy jakie badania należy wykonać. Lekarz Wiktor Bzdega

Kortyzol, znany jako „hormon stresu”, jest kluczowym glikokortykosteroidem produkowanym przez korę nadnerczy. Jego główną rolą jest regulacja reakcji na stres, metabolizmu glukozy oraz odpowiedzi immunologicznej. Jednak przewlekle podwyższony poziom kortyzolu może prowadzić do wielu problemów zdrowotnych, w tym zaburzeń metabolicznych, neurodegeneracyjnych i psychicznych. W tym artykule omówimy objawy wysokiego kortyzolu, sposoby diagnostyki oraz metody obniżania jego poziomu w organizmie. Kortyzol - co to jest i za co odpowiada? Kortyzol jest hormonem wydzielanym przez korę nadnerczy w odpowiedzi na aktywację osi podwzgórze-przysadka-nadnercza (HPA). W sytuacjach stresowych kortyzol zwiększa poziom glukozy we krwi, tłumi reakcje zapalne i pomaga organizmowi przystosować się do wyzwań. W warunkach prawidłowych jego wydzielanie odbywa się zgodnie z rytmem dobowym: najwyższe poziomy występują rano, a najniższe wieczorem. Objawy wysokiego kortyzolu Przewlekle podwyższony poziom kortyzolu może manifestować się różnorodnymi objawami, które można podzielić na fizyczne, psychiczne i behawioralne: Objawy fizyczne: Przyrost masy ciała, szczególnie w okolicy brzucha. Osłabienie mięśni i zmniejszenie masy mięśniowej. Cienka, delikatna skóra z tendencją do siniaków. Zmniejszona gęstość kości (osteoporoza). Objawy psychiczne: Drażliwość, lęk, zaburzenia snu. Problemy z koncentracją i pamięcią. Depresja. Objawy behawioralne: Nadmierne spożycie słodyczy lub innych wysokokalorycznych produktów. Problemy z zarządzaniem stresem. Jak zbadać kortyzol? Testy laboratoryjne: Kortyzol we krwi: Badanie poranne lub wieczorne poziomu kortyzolu we krwi. Kortyzol w moczu: Analiza 24-godzinnego wydalania kortyzolu w moczu. Kortyzol w ślinie: Próbki śliny pobierane w różnych porach dnia pozwalają ocenić rytm dobowy kortyzolu. Test supresji deksametazonem: Używany w diagnostyce zespołu Cushinga, polega na podaniu deksametazonu i ocenie spadku poziomu kortyzolu. Nowoczesne metody: Pomiar kortyzolu we włosach: Pozwala ocenić długoterminowe narażenie na kortyzol, co jest szczególnie przydatne w przypadku przewlekłego stresu. Jak obniżyć poziom kortyzolu w organizmie? Zmiana stylu życia: Ćwiczenia fizyczne: Regularna, umiarkowana aktywność fizyczna, taka jak joga czy spacery, pomaga regulować poziom kortyzolu. Sen: Zadbaj o regularny sen w wymiarze 7-8 godzin na dobę. Dieta: Wprowadź do diety produkty bogate w magnez, witaminy z grupy B oraz kwasy omega-3. Techniki relaksacyjne: Medytacja, mindfulness i głębokie oddychanie pomagają obniżyć poziom stresu. Ćwiczenia progresywnej relaksacji mięśni mogą zmniejszać napięcie fizyczne i psychiczne. Unikanie używek: Ogranicz spożycie alkoholu, kawy oraz innych substancji stymulujących, które mogą nasilać wydzielanie kortyzolu. Wsparcie farmakologiczne: Leki na obniżenie kortyzolu, takie jak ketokonazol czy metyrapon, są stosowane w ciężkich przypadkach, np. w zespole Cushinga, i wymagają ścisłego nadzoru lekarza. Kortyzol a choroby przewlekłe Przewlekle podwyższony poziom kortyzolu jest związany z wieloma chorobami, w tym: Zaburzeniami metabolicznymi: Cukrzyca typu 2, otyłość trzewna. Zaburzeniami psychicznymi: Depresja, zaburzenia lękowe. Neurodegeneracja: Choroba Alzheimera, Parkinsona. Podsumowanie Wysoki poziom kortyzolu, szczególnie w kontekście przewlekłego stresu, może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Kluczem do jego obniżenia jest wczesna diagnostyka, zmiana stylu życia i, w razie potrzeby, wsparcie farmakologiczne. Pamiętaj, że oprócz badania kortyzolu warto wykonać badania innych hormonów, aby w pełni ocenić stan gospodarki hormonalnej. Chętnie podpowiemy, jakie badania należy wykonać. Lekarz Wiktor Bzdega

FSH to hormon wydzielany przez przysadkę mózgową, odpowiedzialny za stymulację funkcji gonad. Jego działanie jest różne w zależności od płci: U kobiet: FSH pobudza dojrzewanie pęcherzyków jajnikowych oraz wspomaga produkcję estrogenów. U mężczyzn: Stymuluje funkcję komórek Sertolego w jądrach, wspierając proces spermatogenezy. Badanie FSH - dlaczego i kiedy warto je wykonać? Badanie poziomu FSH we krwi pomaga zidentyfikować zaburzenia w układzie hormonalnym i rozrodczym. Wskazania do badania różnią się w zależności od płci. FSH u kobiet U kobiet FSH jest badane w diagnostyce: Niepłodności: Pomaga ocenić rezerwę jajnikową i określić przyczyny trudności z zajściem w ciążę. Zaburzeń cyklu miesiączkowego: Wyjaśnia problemy z nieregularnymi miesiączkami lub ich brakiem (amenorrhoea). Okresu menopauzy: Wysoki poziom FSH może wskazywać na menopauzę. Kiedy badać FSH? Badanie powinno być wykonane w fazie folikularnej cyklu (2-5 dzień cyklu), gdy poziom hormonu jest najstabilniejszy. Normy FSH u kobiet: Faza folikularna: 3,5-12,5 mIU/ml. Owulacja: 4,7-21,5 mIU/ml. Faza lutealna: 1,7-7,7 mIU/ml. Menopauza: >25 mIU/ml. FSH u mężczyzn U mężczyzn FSH jest badane w przypadku: Niepłodności: Pomaga ocenić funkcję jąder i jakość spermatogenezy. Hipogonadyzmu: Diagnostyka niedoboru testosteronu i innych zaburzeń hormonalnych. Oceny spermatogenezy: Poziom FSH wskazuje na skuteczność terapii lub obecność uszkodzeń jąder. Normy FSH u mężczyzn: 1,5-12,4 mIU/ml. Interpretacja wyników Podwyższone FSH U kobiet: Może wskazywać na zespół policystycznych jajników (PCOS), przedwczesne wygasanie funkcji jajników lub menopauzę. U mężczyzn: Sugeruje pierwotne uszkodzenie jąder, np. w wyniku infekcji, terapii nowotworowej lub urazu. Obniżone FSH U obu płci: Może wskazywać na dysfunkcję przysadki mózgowej (hipogonadyzm hipogonadotropowy) lub inne zaburzenia osi podwzgórze-przysadka-gonady. Rola FSH w leczeniu Kobiety: Wykorzystuje się FSH w terapii stymulacji jajników, szczególnie w procedurach wspomaganego rozrodu (ART), takich jak in vitro. Mężczyźni: Terapia z użyciem FSH może wspomagać spermatogenezę w przypadku hipogonadyzmu hipogonadotropowego, często w połączeniu z innymi hormonami, jak LH. Porady lifestylowe wspierające zdrową gospodarkę hormonalną Dieta: Wprowadź produkty bogate w cynk, witaminę D i zdrowe tłuszcze. Aktywność fizyczna: Regularny ruch wspiera równowagę hormonalną. Unikanie stresu: Chroniczny stres zaburza funkcję przysadki mózgowej. Unikanie używek: Alkohol i papierosy mogą negatywnie wpływać na poziom FSH. Podsumowanie Badanie FSH to kluczowe narzędzie diagnostyczne w ocenie funkcji rozrodczych zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. W przypadku nieprawidłowych wyników ważna jest konsultacja z lekarzem, który zaproponuje dalsze kroki diagnostyczne i terapeutyczne. Pamiętaj, że oprócz badania FSH warto wykonać badania innych hormonów, aby w pełni ocenić stan gospodarki hormonalnej. Chętnie podpowiemy, jakie badania należy wykonać. Lekarz Anna Górecka

Jakie choroby powoduje stres? Stres to naturalna reakcja organizmu na wymagające sytuacje, jednak długotrwały lub intensywny stres może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Wpływa zarówno na ciało, jak i na psychikę, wywołując różnorodne objawy i zwiększając ryzyko wielu chorób. W artykule omówimy, jakie choroby mogą być wynikiem stresu, jakie objawy mogą go wskazywać oraz jak skutecznie radzić sobie z jego skutkami. Reakcja organizmu na silny stres Podczas stresu organizm aktywuje układ współczulny i oś podwzgórze-przysadka-nadnercza (HPA). W wyniku tego: Wzrasta poziom kortyzolu, hormonu stresu, który pomaga organizmowi radzić sobie w sytuacji zagrożenia. Zwiększa się tętno, ciśnienie krwi oraz poziom glukozy we krwi. Organizm mobilizuje energię kosztem procesów regeneracyjnych i odpornościowych. Choć krótkotrwały stres może być korzystny, przewlekły stres prowadzi do zaburzenia równowagi w organizmie, co może skutkować wieloma schorzeniami. Objawy stresu Stres objawia się w różnorodny sposób, a jego objawy można podzielić na: Objawy fizyczne: Bóle głowy, napięcie mięśniowe. Problemy trawienne, takie jak ból brzucha, biegunki lub zaparcia. Zmęczenie, problemy ze snem. Przyspieszone bicie serca, nadmierne pocenie się. Objawy psychiczne: Drażliwość, niepokój, trudności z koncentracją. Obniżony nastrój, uczucie przytłoczenia. Trudności w podejmowaniu decyzji. Objawy behawioralne: Unikanie kontaktów społecznych. Nadmierne spożywanie alkoholu, papierosów czy słodyczy. Problemy z motywacją i produktywnością. Jakie choroby powoduje stres? Choroby sercowo-naczyniowe: Stres prowadzi do wzrostu ciśnienia krwi i tętna, co zwiększa ryzyko nadciśnienia tętniczego, zawału serca i udaru mózgu. Choroby układu pokarmowego: Może powodować wrzody żołądka, zespół jelita drażliwego (IBS) czy refluks żołądkowo-przełykowy. Choroby metaboliczne: Przewlekły stres może przyczyniać się do rozwoju cukrzycy typu 2 poprzez zwiększenie poziomu glukozy we krwi. Zwiększa ryzyko otyłości, szczególnie w okolicy brzusznej, ze względu na podwyższony poziom kortyzolu. Choroby autoimmunologiczne: Stres osłabia układ odpornościowy, co może nasilać objawy chorób autoimmunologicznych, takich jak toczeń czy reumatoidalne zapalenie stawów. Zaburzenia psychiczne: Depresja, stany lękowe i wypalenie zawodowe są często związane z przewlekłym stresem. Może prowadzić do rozwoju zespołu stresu pourazowego (PTSD). Problemy dermatologiczne: Łuszczyca, trądzik, atopowe zapalenie skóry czy łysienie plackowate mogą nasilać się pod wpływem stresu. Jak radzić sobie ze stresem? Techniki relaksacyjne: Medytacja, joga, ćwiczenia oddechowe pomagają obniżyć poziom kortyzolu. Regularne praktykowanie mindfulness może poprawić zdolność radzenia sobie z trudnymi sytuacjami. Zdrowy styl życia: Aktywność fizyczna: Regularny ruch, szczególnie ćwiczenia aerobowe, pomaga zmniejszyć napięcie i poprawia nastrój. Zdrowa dieta: Spożywaj produkty bogate w magnez, witaminy z grupy B oraz omega-3, które wspierają układ nerwowy. Sen: Zapewnij sobie 7-8 godzin snu dziennie, aby organizm miał czas na regenerację. Wsparcie społeczne: Rozmowa z bliskimi lub specjalistą, takim jak psycholog, może pomóc w radzeniu sobie z emocjami. Organizacja czasu: Planowanie dnia i priorytetyzowanie zadań pozwala uniknąć uczucia przytłoczenia. Unikanie używek: Ogranicz spożycie alkoholu, kawy i innych stymulantów, które mogą nasilać objawy stresu. Podsumowanie Stres jest nieuniknioną częścią życia, ale jego przewlekły charakter może prowadzić do wielu poważnych chorób. Rozpoznanie objawów stresu i wdrożenie odpowiednich działań, takich jak techniki relaksacyjne, zdrowy styl życia i wsparcie społeczne, może pomóc w minimalizowaniu jego negatywnego wpływu na zdrowie. Jeżeli masz wątpliwości, jak stres wpływa na Twoje zdrowie i układ hormonalny, warto zacząć od diagnostyki. Chętnie podpowiemy, jakie badania należy wykonać. Lekarz Anna Górecka

Miło nam powitać w Naszym Zespole psychologa Jakub Banasiak. Cena konsultacji: Koszt konsultacji pierwszorazowej: 350,00 zł Koszt konsultacji kontrolnej: 250,00 zł Czas konsultacji: 55 minut Jakub o sobie: Jestem psychologiem biznesu, który ukończył studia na Uniwersytecie SWPS, a swoją wiedzę poszerzyłem o praktykę z psychologii w sporcie oraz psychologię coachingu. Jestem również certyfikowanym trenerem personalnym, co pozwala mi na częsty kontakt z osobami trenującymi fizycznie. Pracuję metodą integracyjną, co oznacza, że dostosowuję techniki i podejścia do indywidualnych potrzeb każdego klienta. Mam doświadczenie w pracy z ludźmi, zarówno w kontekście biznesowym, jak i sportowym, co pozwala mi na zrozumienie różnych perspektyw i wyzwań. Wyróżnia mnie empatia oraz umiejętność dostosowania się do specyficznych potrzeb moich pacjentów, co przekłada się na efektywność i satysfakcję z naszej współpracy. Moje podejście opiera się na budowaniu zaufania i wspieraniu rozwoju zarówno na poziomie zawodowym, jak i osobistym. Dzięki szerokiemu spektrum umiejętności jestem w stanie holistycznie wspierać moich klientów w osiąganiu ich celów. Chętnie pomogę Ci w: Wsparciu w kryzysach emocjonalnych Radzeniu sobie ze stresem i napięciem Treningu umiejętności interpersonalnych Interwencjach w zakresie zdrowia psychicznego Pracy nad poczuciem kontroli i pewności siebie

Bardzo miło nam powitać w Naszym zespole lekarza Wiktor Bzdęgę. Cena konsultacji: Koszt konsultacji pierwszorazowej: 550,00 zł Koszt konsultacji kontrolnej: 250,00 zł O mnie: Cześć! Skończyłem Uniwersytet Medyczny w Białymstoku. Obecnie jestem w trakcie specjalizacji z medycyny rodzinnej. Temat szeroko pojętych hormonów, suplementacji i sportu jest moją pasją od wielu lat. Staram się postępować zgodnie z hasłem „PRACTISE WHAT YOU PREACH”. Moje szczególne zainteresowania to: Analiza i interpretacja badań laboratoryjnych. Medycyna stylu życia – bo lepiej zapobiegać niż leczyć Hormonalna Terapia Zastępcza u mężczyzn i kobiet Terapia nadwagi i otyłości Zaburzenia metaboliczne, insulinoporność, niedobory żywieniowe Suplementacja prozdrowotna Powikłania związane z dopingiem w sporcie Medycyna przeciwstarzeniowa (Anti-aging) Możliwość niesienia realnej pomocy pacjentom sprawia mi ogromną radość, ponieważ wiem, z jakimi trudnościami zmaga się osoba doświadczająca niedoborów hormonalnych. Staram się zrozumieć perspektywę każdego Pacjenta i znajdować indywidualnie dobrane rozwiązania Celem mojej pracy jest zwiększenie jakości życia Pacjentów, by ułatwić im osiąganie kolejnych życiowych celów. W relacji z Pacjentami cenię sobie bezpośrednią i szczerą komunikację. Nieustannie się dokształcam, bazując na wiedzy popartej badaniami oraz sprawdzonej w praktyce. Wolne chwile spędzam na rowerze, podróżach, siłowni, gotowaniu. Dzielę się swoją wiedzą na Instagram: https://www.instagram.com/drwiktorb/

Mikroplastik, definiowany jako drobne cząsteczki plastiku o średnicy mniejszej niż 5 mm, staje się wszechobecnym zanieczyszczeniem środowiska. Znajdujemy go w wodzie, jedzeniu, powietrzu, a nawet w kosmetykach. Jego wpływ na zdrowie człowieka oraz ekosystemy jest przedmiotem intensywnych badań. Czy mikroplastik jest szkodliwy i jak możemy go unikać? Przyjrzyjmy się temu bliżej. Co to jest mikroplastik i skąd się bierze? Mikroplastik powstaje w wyniku rozpadu większych kawałków plastiku pod wpływem promieniowania UV, działania wody i temperatury. Może być również produkowany celowo jako mikroskopijne kulki, np. w kosmetykach peelingujących. Główne źródła mikroplastiku to: Kosmetyki: Mikroplastik w kosmetykach, takich jak peelingi czy pasty do zębów, jest dodawany w formie drobnych granulek, które trafiają do wód ściekowych po użyciu. Zanieczyszczenia z odzieży: Pranie syntetycznych tkanin, takich jak poliester, uwalnia mikrowłókna do wody. Zużycie opon: Pył z opon samochodowych jest źródłem mikroplastiku w powietrzu i glebie. Rozkład odpadów plastikowych: Plastikowe opakowania i odpady rozkładają się na drobne cząstki w środowisku. Mikroplastik w naszym otoczeniu Mikroplastik w jedzeniu i wodzie Mikroplastik przedostaje się do naszego organizmu głównie przez żywność i wodę. Jedzenie: Mikroplastik w jedzeniu może pochodzić z opakowań plastikowych, a także z owoców morza, takich jak ryby i skorupiaki, które spożywają mikroplastik w oceanie. Woda: W badaniach wykazano, że mikroplastik obecny jest zarówno w wodzie z kranu, jak i w wodzie butelkowanej. Mikroplastik w wodzie butelkowanej może pochodzić z procesu produkcji butelek i nakrętek. Mikroplastik w powietrzu Mikroskopijne cząsteczki plastiku unoszą się również w powietrzu, co oznacza, że oddychając, możemy wdychać mikroplastik. W miastach z dużym ruchem drogowym mikroplastik w powietrzu pochodzi głównie z pyłu generowanego przez zużycie opon i drogi. Czy mikroplastik jest szkodliwy? Chociaż badania nad wpływem mikroplastiku na zdrowie człowieka są wciąż w toku, istnieją obawy o jego potencjalne skutki. Mikroplastik może: Przenosić toksyny: Mikroplastik adsorbuje na swojej powierzchni toksyczne substancje chemiczne, które mogą przedostawać się do organizmu. Powodować stany zapalne: Wdychane lub spożywane cząsteczki plastiku mogą prowadzić do stanów zapalnych w tkankach. Zaburzać gospodarkę hormonalną: Niektóre składniki plastiku, takie jak bisfenol A (BPA), mogą działać jako disruptory endokrynne, zakłócając funkcje hormonalne. Jak ograniczyć mikroplastik w codziennym życiu? Aby zminimalizować kontakt z mikroplastikiem: Unikaj plastiku jednorazowego użytku: Wybieraj szklane lub metalowe butelki i pojemniki na żywność. Zwracaj uwagę na kosmetyki: Wybieraj produkty bez dodatku mikroplastiku – sprawdzaj skład pod kątem takich substancji jak polyethylene (PE) czy polypropylene (PP). Filtruj wodę: Filtry do wody mogą pomóc w redukcji ilości mikroplastiku w wodzie kranowej. Pranie: Używaj specjalnych worków do prania lub filtrów, które wyłapują mikrowłókna uwalniane z odzieży. Gotuj w bezpiecznych naczyniach: Unikaj podgrzewania jedzenia w plastikowych pojemnikach. Jak usunąć mikroplastik z organizmu? Obecnie nie ma jednoznacznych metod usuwania mikroplastiku z organizmu, ale możesz wspierać jego naturalną eliminację: Dieta bogata w błonnik: Błonnik wspomaga perystaltykę jelit, co może przyspieszać usuwanie szkodliwych substancji. Nawodnienie: Pij dużo wody, aby wspierać procesy detoksykacji w organizmie. Zadbaj o zdrową mikrobiotę jelitową: Probiotyki i prebiotyki mogą wspierać układ trawienny w eliminacji niepożądanych substancji. Mikroplastik w organizmie - podsumowanie Mikroplastik jest wszechobecnym problemem, który wpływa nie tylko na środowisko, ale również na nasze zdrowie. Czy mikroplastik w kosmetykach jest szkodliwy? Tak, podobnie jak mikroplastik w jedzeniu, wodzie czy powietrzu, może stanowić zagrożenie dla organizmu. Aby zminimalizować jego wpływ, warto świadomie wybierać produkty codziennego użytku, unikać plastiku jednorazowego i dbać o zdrową dietę wspomagającą eliminację toksyn. Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Terapie Hormonalne (@terapie_hormonalne)

Trening siłowy, zwany także treningiem oporowym, to forma aktywności fizycznej, która ma na celu zwiększenie siły mięśni, poprawę ich wydolności oraz rozwój sylwetki. Jednak korzyści z treningu siłowego sięgają znacznie dalej niż tylko estetyka. Jakie efekty można zauważyć po miesiącu regularnych ćwiczeń, jakie są zalety tej formy aktywności i czy można osiągnąć rezultaty, trenując w domu? Trening siłowy – kiedy efekty? Pierwsze efekty treningu siłowego mogą być zauważalne już po miesiącu regularnych ćwiczeń. Oto, co można zaobserwować po czterech tygodniach: Poprawa siły: Już po miesiącu zauważysz, że podnosisz większe ciężary lub wykonujesz więcej powtórzeń. Lepsza sylwetka: Choć redukcja tkanki tłuszczowej i budowa mięśni to proces długofalowy, skóra może stać się bardziej napięta, a mięśnie bardziej widoczne. Zwiększona energia: Trening siłowy poprawia metabolizm i sprawia, że masz więcej energii na co dzień. Poprawa nastroju: Endorfiny wydzielane podczas treningu wpływają na lepsze samopoczucie. Trening siłowy a odchudzanie – efekty Wiele osób zastanawia się, czy trening siłowy pomaga w odchudzaniu. Odpowiedź brzmi: zdecydowanie tak! Choć trening oporowy nie spala tylu kalorii w trakcie sesji, co trening cardio, jego efekty metaboliczne są znacznie dłuższe. Po zakończeniu treningu organizm przez kilka godzin spala więcej kalorii, co sprzyja redukcji tkanki tłuszczowej. Co więcej: Trening siłowy pomaga utrzymać lub nawet zwiększyć masę mięśniową, która jest bardziej aktywna metabolicznie niż tkanka tłuszczowa. Budowa mięśni przyspiesza spoczynkowy metabolizm, co ułatwia kontrolę masy ciała. Trening siłowy w domu – czy to działa? Trening siłowy w domu może być równie skuteczny, co trening na siłowni, jeśli jest odpowiednio zaplanowany. Użycie hantli, gum oporowych, kettlebell lub nawet własnej masy ciała pozwala na wykonywanie różnorodnych ćwiczeń. Efekty treningu siłowego w domu po miesiącu mogą obejmować poprawę siły, zwiększenie wytrzymałości mięśniowej oraz lepszą kondycję ogólną. Zalety treningu siłowego – co daje trening siłowy? Trening siłowy przynosi liczne korzyści dla zdrowia i samopoczucia, w tym: Poprawa zdrowia układu sercowo-naczyniowego: Regularne ćwiczenia siłowe zmniejszają ryzyko chorób serca, nadciśnienia i miażdżycy. Wpływ na układ hormonalny: Trening oporowy zwiększa poziom hormonów płciowych, takich jak testosteron, co wspiera regenerację organizmu i poprawia libido. Wzmocnienie kości i stawów: Regularny trening siłowy zwiększa gęstość mineralną kości, zmniejszając ryzyko osteoporozy, a także wzmacnia stawy, co może zapobiegać urazom. Efekt antyagingowy: Trening siłowy spowalnia procesy starzenia, poprawiając napięcie skóry, wydolność organizmu i jakość życia. Poprawa nastroju: Ćwiczenia oporowe obniżają poziom kortyzolu (hormonu stresu) i wspierają wydzielanie endorfin, co prowadzi do poprawy samopoczucia i zmniejszenia ryzyka depresji. Metamorfozy trening siłowy – efekty po miesiącu Przykłady metamorfoz osób trenujących siłowo pokazują, że zmiany mogą być zauważalne już po kilku tygodniach. Połączenie treningu z odpowiednią dietą pozwala na: Redukcję tkanki tłuszczowej, szczególnie w rejonie brzucha. Zwiększenie napięcia mięśniowego i lepsze proporcje sylwetki. Poprawę postawy ciała, dzięki wzmocnieniu mięśni głębokich. Co daje trening siłowy w dłuższej perspektywie? Oprócz krótkoterminowych efektów, regularny trening siłowy przynosi wiele korzyści zdrowotnych w dłuższym czasie: Poprawa funkcji poznawczych: Trening siłowy działa przeciwzapalnie i wspiera zdrowie mózgu, co zmniejsza ryzyko chorób neurodegeneracyjnych, takich jak Alzheimer czy Parkinson. Wsparcie mikrobioty jelitowej: Regularne ćwiczenia wspierają zdrowie jelit, co wpływa pozytywnie na cały organizm. Zwiększona odporność: Aktywność fizyczna wzmacnia układ immunologiczny, zmniejszając częstotliwość infekcji. Podsumowanie Trening siłowy to nie tylko sposób na poprawę wyglądu, ale także skuteczna metoda na poprawę zdrowia, samopoczucia i jakości życia. Już po miesiącu można zauważyć pierwsze efekty, takie jak zwiększenie siły, lepsza sylwetka i poprawa nastroju. W dłuższej perspektywie trening siłowy przynosi liczne korzyści zdrowotne, od wzmocnienia układu sercowo-naczyniowego po opóźnienie procesów starzenia. Niezależnie od tego, czy ćwiczysz na siłowni, czy w domu, warto włączyć trening siłowy do swojego planu aktywności fizycznej. Lekarz Piotr Rolczyk

Depresja to poważna choroba, która dotyka miliony osób na całym świecie. W Polsce szacuje się, że około milion osób zmaga się z depresją, co stanowi 2,8% populacji. Kobiety oraz osoby młodsze są bardziej narażone na rozwój tego zaburzenia. Opieka psychiatry i psychologa jest kluczowa w leczeniu depresji, jednak warto pamiętać, że zaburzenia hormonalne mogą odgrywać istotną rolę w powstawaniu i utrzymywaniu objawów depresji. Dlatego diagnostyka hormonalna może stanowić ważny element uzupełniający terapię. Hormony a depresja – dlaczego warto je badać? Hormony pełnią kluczową rolę w regulacji wielu procesów w naszym organizmie, w tym także funkcji mózgu. Ich niedobory lub nadmiary mogą przyczyniać się do zmian nastroju, obniżenia energii czy problemów ze snem – objawów typowych dla depresji. Z tego powodu warto zwrócić uwagę na badania hormonalne, które mogą pomóc w ustaleniu przyczyn zaburzeń emocjonalnych. Jakie hormony zbadać przy depresji? Hormony tarczycy (TSH, FT3, FT4): Niedoczynność tarczycy jest jednym z najczęstszych schorzeń endokrynologicznych, które mogą prowadzić do objawów depresyjnych. U osób z niedoczynnością tarczycy często obserwuje się obniżony nastrój, zmęczenie i trudności w koncentracji. Dlatego badanie poziomu TSH, FT3 i FT4 powinno być standardowym elementem diagnostyki hormonalnej w depresji. Kortyzol: Kortyzol, nazywany hormonem stresu, odgrywa istotną rolę w reakcjach organizmu na stres. Zarówno nadmiar, jak i niedobór kortyzolu mogą przyczyniać się do objawów depresji. Zespół Cushinga, związany z nadmiarem kortyzolu, często prowadzi do obniżonego nastroju i lęku. Z kolei zbyt niski poziom kortyzolu może wskazywać na chorobę Addisona, która również wiąże się z objawami depresyjnymi. Hormony płciowe (estradiol, progesteron, testosteron): Zaburzenia hormonalne związane z hormonami płciowymi mogą wpływać na nastrój. U kobiet spadek poziomu estradiolu, szczególnie w okresie menopauzy, jest częstym powodem wahań nastroju i depresji. U mężczyzn z kolei niski poziom testosteronu może prowadzić do apatii, zmęczenia i obniżonego samopoczucia. Prolaktyna: Podwyższony poziom prolaktyny (hiperprolaktynemia) może być związany z objawami depresyjnymi, zwłaszcza u kobiet. Hiperprolaktynemia wpływa na funkcje układu rozrodczego, ale również może powodować zmiany nastroju. SHBG (globulina wiążąca hormony płciowe): Zbyt wysoki poziom SHBG może zmniejszać dostępność biologicznie czynnych hormonów płciowych, co może nasilać objawy depresji, zwłaszcza u mężczyzn. Witamina D: Choć witamina D nie jest hormonem w klasycznym tego słowa znaczeniu, jej niedobór jest często kojarzony z obniżeniem nastroju i depresją. Witamina D wpływa na funkcjonowanie mózgu i regulację nastroju, dlatego jej poziom warto uwzględnić w pakiecie badań. Teoria zapalna depresji i jej markery W ostatnich latach coraz więcej uwagi poświęca się teorii zapalnej depresji, która wskazuje na związek między przewlekłym stanem zapalnym a objawami depresji. Podwyższone poziomy markerów zapalnych, takich jak CRP (białko C-reaktywne) czy cytokiny prozapalne (np. IL-6, TNF-α), mogą wskazywać na przewlekły stan zapalny w organizmie, który może wpływać na funkcjonowanie mózgu i prowadzić do zmian nastroju. Badania sugerują, że stan zapalny może zaburzać równowagę neuroprzekaźników, co przyczynia się do rozwoju depresji. Depresja a zmiany w mózgu Depresja nie jest tylko zaburzeniem emocjonalnym – ma również swoje odzwierciedlenie w zmianach strukturalnych i funkcjonalnych w mózgu. Badania pokazują, że u osób z depresją często dochodzi do zmniejszenia objętości hipokampa, obszaru mózgu odpowiedzialnego za pamięć i regulację emocji. Ponadto przewlekły stres i podwyższony poziom kortyzolu mogą prowadzić do uszkodzeń neuronów i zaburzeń plastyczności mózgu, co pogłębia objawy depresyjne. Pakiet badań na depresję W celu kompleksowej diagnostyki depresji warto wykonać tzw. pakiet badań na depresję, który może obejmować: TSH, FT3, FT4 (funkcja tarczycy), kortyzol (w surowicy lub w ślinie), estradiol, progesteron, testosteron (hormony płciowe), prolaktyna, SHBG, witamina D, Jak depresja wpływa na mózg? Depresja może powodować istotne zmiany w mózgu, wpływając na funkcjonowanie takich struktur jak hipokamp, kora przedczołowa czy ciało migdałowate. W wyniku depresji może dochodzić do zmniejszenia ilości połączeń synaptycznych oraz spadku neurogenezy, czyli tworzenia nowych neuronów. Te zmiany mogą nie tylko nasilać objawy depresji, ale także utrudniać proces zdrowienia. Podsumowanie Depresja to złożone zaburzenie, które może mieć swoje podłoże zarówno w psychice, jak i w biologii organizmu. Diagnostyka hormonalna, obejmująca badanie poziomu hormonów tarczycy, płciowych, kortyzolu, prolaktyny oraz witaminy D, może pomóc w lepszym zrozumieniu przyczyn depresji i dostosowaniu leczenia. Dodatkowo warto zwrócić uwagę na markery zapalne i zmiany w mózgu, które mogą pogłębiać objawy choroby. Pamiętajmy, że depresja wymaga holistycznego podejścia – łączącego zarówno opiekę psychiatryczną, jak i dbałość o zdrowie fizyczne. Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Terapie Hormonalne (@terapie_hormonalne) Lekarz Alicja Przywózka- Suwała

Wielu pacjentów zmaga się z pytaniem: "czemu nie mogę schudnąć?" Pomimo stosowania diety i regularnej aktywności fizycznej, problemy ze schudnięciem mogą mieć różne podłoża. Przyczyny mogą być związane z hormonami, genetyką, stylem życia, a nawet ukrytymi chorobami. W artykule omówimy problemy ze schudnięciem, przyczyny tych trudności oraz jakie badania warto rozważyć w celu ustalenia źródła problemu. 1. Insulinooporność a problemy z utratą wagi Insulinooporność to stan, w którym komórki organizmu nie reagują prawidłowo na insulinę – hormon regulujący poziom cukru we krwi. Kiedy komórki stają się oporne na insulinę, trzustka produkuje jej więcej, aby utrzymać odpowiedni poziom glukozy. Nadmiar insuliny sprzyja magazynowaniu tłuszczu, szczególnie w okolicach brzucha, co może utrudniać odchudzanie. Problem ze schudnięciem przy insulinooporności wynika z faktu, że podwyższony poziom insuliny sprzyja odkładaniu tkanki tłuszczowej i utrudnia jej spalanie. Osoby z insulinoopornością mogą również doświadczać częstszego uczucia głodu oraz nagłych spadków poziomu cukru we krwi, co utrudnia kontrolę nad dietą. Problemy ze schudnięciem – jakie badania warto wykonać? Aby ocenić, czy insulinooporność jest przyczyną problemów z wagą, warto zbadać poziom glukozy, insuliny na czczo, a także obliczyć wskaźnik HOMA-IR, który ocenia wrażliwość na insulinę. 2. Choroba Hashimoto i niedoczynność tarczycy Choroba Hashimoto to autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, które może prowadzić do niedoczynności tego gruczołu. Jednak nie każda osoba z Hashimoto ma niedoczynność tarczycy – ważne jest, aby ocenić poziom hormonów tarczycy, takich jak TSH, FT3, FT4 oraz przeciwciała anty-TPO. Problemy ze schudnięciem a tarczyca mogą być związane z niedoborem hormonów tarczycy, co prowadzi do spowolnienia metabolizmu. W efekcie pacjenci mogą doświadczać trudności w utracie wagi, nawet przy odpowiedniej diecie i aktywności fizycznej. Problemy ze schudnięciem – jakie badania na tarczycę warto rozważyć? Oprócz TSH, FT3, i FT4, warto zbadać przeciwciała anty-TG oraz wykonać USG tarczycy, aby ocenić strukturę gruczołu. 3. Inne hormonalne przyczyny problemów z wagą Hormonalne przyczyny problemów ze schudnięciem mogą obejmować inne zaburzenia, takie jak zespół policystycznych jajników (PCOS), nadmiar kortyzolu (zespół Cushinga) lub hipogonadyzm u mężczyzn. Hormony odgrywają kluczową rolę w regulacji metabolizmu, a ich zaburzenia mogą prowadzić do nadwagi lub otyłości. Warto wykonać kompleksowe badania hormonalne, aby wykluczyć zaburzenia hormonalne wpływające na masę ciała. Może to obejmować ocenę poziomu prolaktyny, testosteronu, kortyzolu, a także progesteronu i estrogenów u kobiet. 4. Problemy ze schudnięciem – przyczyny dietetyczne Błędy dietetyczne są częstą przyczyną trudności w redukcji wagi. Choć wielu pacjentów uważa, że są w deficycie kalorycznym, w rzeczywistości mogą spożywać więcej kalorii, niż sądzili. Częste podjadanie, brak kontroli nad porcjami oraz spożywanie napojów słodzonych mogą przyczyniać się do problemów ze schudnięciem. Problem z chudnięciem może być również związany z niedoborem składników odżywczych, takich jak białko, błonnik czy zdrowe tłuszcze, które są ważne dla metabolizmu. Warto skonsultować się z dietetykiem, aby zoptymalizować plan żywieniowy. 5. Problemy ze schudnięciem a styl życia Stres i brak snu mogą negatywnie wpływać na metabolizm i prowadzić do trudności z utratą wagi. Stres powoduje wzrost poziomu kortyzolu, który sprzyja magazynowaniu tłuszczu w okolicach brzucha. Aktywność fizyczna odgrywa kluczową rolę w odchudzaniu. Jednak nie tylko ilość ćwiczeń, ale także ich intensywność i rodzaj mają znaczenie. Trening siłowy może być bardziej skuteczny w redukcji tłuszczu niż wyłącznie trening kardio. 6. Problemy ze schudnięciem – jakie badania warto rozważyć? Aby znaleźć przyczynę trudności z odchudzaniem, warto wykonać szeroką diagnostykę, która obejmuje: Badania hormonalne: TSH, FT3, FT4, insulina, testosteron, kortyzol, prolaktyna. Badania na insulinooporność: Poziom glukozy i insuliny na czczo oraz wskaźnik HOMA-IR. Testy na celiakię: W przypadku podejrzenia nietolerancji glutenu, która może wpływać na metabolizm. Lipidogram i profil wątrobowy: Pomocne w ocenie zdrowia metabolicznego. 7. Problemy ze schudnięciem – jak podejść do leczenia? Indywidualne podejście do pacjenta jest kluczowe w leczeniu problemów z wagą. Czasami konieczne jest zastosowanie leków wspomagających, które mogą poprawić wrażliwość na insulinę lub zmniejszyć apetyt. Leki te są szczególnie pomocne u pacjentów z insulinoopornością lub chorobami hormonalnymi. Zmiana stylu życia, obejmująca zdrową dietę, regularną aktywność fizyczną, oraz redukcję stresu, może znacznie poprawić efekty odchudzania. 8. Problemy ze schudnięciem przyczyny – podsumowanie Problemy z utratą wagi mogą być spowodowane wieloma czynnikami, w tym zaburzeniami hormonalnymi, nieodpowiednią dietą, brakiem aktywności fizycznej, czy przewlekłym stresem. Zrozumienie, jakie czynniki mogą wpływać na Twoją wagę, jest kluczowe, aby wybrać odpowiednie leczenie. Regularne badania i konsultacje z lekarzem lub dietetykiem mogą pomóc w znalezieniu przyczyny problemów ze schudnięciem i opracowaniu skutecznego planu terapeutycznego. Podjęcie odpowiednich działań, takich jak diagnostyka hormonalna, zmiana diety oraz wsparcie farmakologiczne, jeśli to konieczne, może pomóc w przezwyciężeniu problemów z wagą i osiągnięciu zamierzonych celów. Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Terapie Hormonalne (@terapie_hormonalne) Lekarz Anna Górecka

Prolaktyna to hormon produkowany głównie przez przysadkę mózgową, odgrywający kluczową rolę w organizmie, szczególnie u kobiet, ale także u mężczyzn. Za co odpowiada prolaktyna? Przede wszystkim za regulację laktacji, czyli produkcji mleka w okresie poporodowym, ale jej funkcje wykraczają poza te związane z karmieniem piersią. Wpływa również na funkcjonowanie układu rozrodczego, gospodarkę wodno-elektrolitową oraz metabolizm. Zbyt wysoki poziom prolaktyny, czyli nadmiar prolaktyny, może prowadzić do różnych objawów i problemów zdrowotnych. Dowiedzmy się więcej o tym, jakie są przyczyny, objawy oraz diagnostyka tego stanu. Prolaktyna – co to za hormon i jakie są jej funkcje? Prolaktyna jest wytwarzana przez przysadkę mózgową, a jej główną funkcją jest stymulowanie produkcji mleka u kobiet po porodzie. Jest także odpowiedzialna za hamowanie owulacji w okresie karmienia piersią. Oprócz wpływu na układ rozrodczy, prolaktyna bierze udział w regulacji odpowiedzi immunologicznej, wpływa na gospodarkę wodno-elektrolitową oraz ma pewien udział w procesach związanych z metabolizmem. Wysoka prolaktyna – objawy, które mogą wystąpić Podwyższona prolaktyna może prowadzić do wielu objawów, które mogą być niespecyficzne i często mylone z innymi problemami zdrowotnymi. Objawy wysokiej prolaktyny obejmują: Zmęczenie i osłabienie: Podobnie jak w przypadku wielu innych zaburzeń, nadmiar prolaktyny może powodować uczucie przewlekłego zmęczenia, spadek energii oraz trudności z koncentracją. Depresyjne nastroje i zaburzenia snu: Wysoki poziom prolaktyny może wpływać na nastrój, prowadząc do stanów depresyjnych oraz problemów ze snem. Zaburzenia miesiączkowania u kobiet: Nadmiar prolaktyny może prowadzić do nieregularnych cykli, braku miesiączki (amenorrhoea) lub skąpych krwawień. Problemy z płodnością: U kobiet może dochodzić do zaburzeń owulacji, a u mężczyzn do obniżenia libido i problemów z erekcją. Nadmierne wydzielanie mleka z piersi (galactorrhoea), nawet jeśli kobieta nie jest w ciąży ani nie karmi piersią. Bóle głowy i zaburzenia widzenia: Mogą wystąpić w przypadku, gdy przyczyną nadmiaru prolaktyny jest guz przysadki mózgowej (prolactinoma). Nadmiar prolaktyny – objawy podwyższonego poziomu Fizjologiczne przyczyny: Poziom prolaktyny może wzrosnąć w wyniku stresu, ciąży, karmienia piersią, snu lub intensywnego wysiłku fizycznego. Farmakologiczne: Niektóre leki, takie jak leki przeciwdepresyjne, leki przeciwwymiotne, leki stosowane w chorobie Parkinsona oraz środki antykoncepcyjne, mogą podnosić poziom prolaktyny. Choroby przysadki mózgowej: Prolactinoma, czyli guz przysadki, jest jedną z najczęstszych przyczyn patologicznie wysokiej prolaktyny. Inne schorzenia, takie jak urazy przysadki czy choroby autoimmunologiczne, również mogą wpływać na poziom tego hormonu. Choroby ogólnoustrojowe: Niektóre choroby tarczycy (niedoczynność), choroby nerek czy wątroby mogą prowadzić do zwiększenia stężenia prolaktyny. Wysoka prolaktyna, objawy – jakie badania warto wykonać? Prolaktyna – badanie krwi: Podstawowe badanie polega na pomiarze poziomu prolaktyny we krwi, najlepiej wykonane rano na czczo. Prolaktyna norma dla kobiet wynosi zazwyczaj 5-25 ng/ml, a dla mężczyzn 2-18 ng/ml, jednak wartości mogą się różnić w zależności od laboratorium. Test hamowania prolaktyny po podaniu dopaminy: Wykonuje się go w celu potwierdzenia, czy wysoki poziom prolaktyny jest spowodowany prolactinoma. Rezonans magnetyczny (MRI) przysadki mózgowej: Wskazany w przypadku podejrzenia guza przysadki, zwłaszcza gdy występują bóle głowy lub zaburzenia widzenia. Ocena funkcji tarczycy: Badanie poziomu TSH, FT3 i FT4 może pomóc wykryć współistniejącą niedoczynność tarczycy, która może wpływać na poziom prolaktyny. Testy hormonalne: Warto również ocenić poziomy innych hormonów, takich jak testosteron u mężczyzn oraz progesteron i estrogeny u kobiet, aby ocenić ogólny profil hormonalny. Nadmiar prolaktyny – leczenie i postępowanie Leczenie farmakologiczne: Jeśli przyczyną wysokiej prolaktyny jest prolactinoma, najczęściej stosuje się leki z grupy agonistów dopaminy (np. bromokryptyna, kabergolina), które hamują produkcję prolaktyny. Zmiana stylu życia: Ograniczenie stresu, odpowiednia dieta i regularna aktywność fizyczna mogą pomóc w normalizacji poziomu prolaktyny, zwłaszcza jeśli wzrost jest związany z czynnikami fizjologicznymi. Terapia chorób współistniejących: Leczenie chorób tarczycy czy zaburzeń nerek może również przyczynić się do obniżenia poziomu prolaktyny. Dlaczego objawy wysokiej prolaktyny mogą być mylone z innymi dolegliwościami? Podobieństwo objawów: Wiele objawów związanych z wysoką prolaktyną, takich jak zmęczenie, brak energii, zaburzenia snu, jest powszechnych i może być przypisywanych innym problemom zdrowotnym, takim jak depresja, stres czy zła dieta. Niespecyficzność objawów: Objawy nadmiaru prolaktyny są niespecyficzne i mogą być mylone z wieloma innymi stanami, co utrudnia ich prawidłową diagnozę bez odpowiednich badań hormonalnych. Brak świadomości pacjentów i lekarzy: Nie wszyscy są świadomi wpływu prolaktyny na zdrowie ogólne, co może prowadzić do pomijania tej diagnozy. Podwyższona prolaktyna – kiedy warto udać się do lekarza? Regularne badania hormonalne mogą pomóc we wczesnym wykryciu zaburzeń związanych z prolaktyną. Jeśli doświadczasz długotrwałego zmęczenia, problemów z miesiączkowaniem lub spadku libido, warto rozważyć badanie poziomu prolaktyny. Konsultacja z endokrynologiem: W przypadku podejrzenia problemów hormonalnych specjalista endokrynolog jest najlepszym wyborem, aby ocenić przyczyny objawów i zaplanować leczenie. Zrozumienie, czym jest prolaktyna, jak wpływa na organizm i jakie mogą być objawy jej nadmiaru, jest kluczowe dla utrzymania zdrowia hormonalnego. Regularna diagnostyka i odpowiednie leczenie mogą poprawić jakość życia i zapobiec poważnym komplikacjom zdrowotnym. Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Terapie Hormonalne (@terapie_hormonalne) Dietetyk Paulina Skowron

Problemy z jelitami to dolegliwości, które mogą objawiać się na wiele sposobów, takich jak wzdęcia, bóle brzucha, zaburzenia rytmu wypróżnień czy uczucie dyskomfortu. Mogą być one spowodowane wieloma czynnikami, począwszy od złej diety, przez stres, aż po poważniejsze schorzenia. Warto dowiedzieć się, jakie objawy mogą wskazywać na problemy jelitowe oraz jakie badania warto wykonać w celu ustalenia przyczyny tych dolegliwości. 1. Problemy z jelitami – objawy, na które warto zwrócić uwagę Typowe objawy mogą obejmować: Wzdęcia i uczucie pełności w brzuchu, które mogą się nasilać po posiłkach, szczególnie ciężkostrawnych. Bóle brzucha, o różnym natężeniu, które mogą występować w określonych miejscach lub być bardziej uogólnione. Zaburzenia rytmu wypróżnień, takie jak biegunki, zaparcia, lub ich naprzemienne występowanie. Uczucie niepełnego wypróżnienia, częste oddawanie gazów. Problemy jelitowe mogą być nasilone przez spożycie określonych pokarmów, takich jak słodycze, alkohol czy przetworzone jedzenie. 2. Co może powodować problemy z jelitami? Nietolerancje pokarmowe i alergie: Objawy takie jak wzdęcia czy biegunki mogą wynikać z nietolerancji na składniki takie jak laktoza czy gluten. Reakcje te prowadzą do stanów zapalnych i zaburzeń trawienia, co wpływa na pracę jelit. Zespół jelita drażliwego (IBS) oraz SIBO/IMO: Schorzenia te mogą objawiać się nawracającym bólem brzucha, wzdęciami oraz nieregularnymi wypróżnieniami. Nadmierny wzrost bakterii w jelicie cienkim (SIBO) lub nadmiar metanogenów (IMO) może prowadzić do dyskomfortu jelitowego. Źle skomponowana dieta: Dieta bogata w przetworzone produkty, tłuszcze, a uboga w błonnik negatywnie wpływa na mikrobiom jelitowy, prowadząc do dysbiozy jelitowej, co może wywoływać problemy jelitowe. Podjadanie między posiłkami: Nadmierne podjadanie, zwłaszcza słodyczy, może powodować wzdęcia i zakłócać naturalne procesy trawienia. Problemy z jelitami po słodyczach są częste, ponieważ cukry mogą fermentować w jelitach, powodując nadmierne wytwarzanie gazów. Stres fizyczny i psychiczny: Stres może wpływać na motorykę jelit, prowadząc do zaburzeń wypróżnień, a także może obniżać odporność, zwiększając ryzyko infekcji jelitowych. 3. Problemy z jelitami – jakie badania warto wykonać? Testy na nietolerancje pokarmowe: Badania te mogą pomóc wykryć nietolerancje na laktozę, gluten lub inne składniki. Badanie kału: Analiza kału może pomóc w wykryciu infekcji jelitowych, obecności krwi utajonej czy zaburzeń trawienia. Test oddechowy na SIBO: Polega na pomiarze wydychanego wodoru lub metanu po spożyciu cukru, co pomaga zdiagnozować przerost bakteryjny w jelicie cienkim. Kolonoskopia: Wskazana przy przewlekłych objawach, takich jak długotrwałe biegunki, zaparcia czy krwawienia. Pozwala ocenić stan jelita grubego i wykryć ewentualne zmiany zapalne lub nowotworowe. Testy hormonalne: W niektórych przypadkach warto ocenić poziom hormonów, zwłaszcza jeśli objawy jelitowe nasilają się w czasie cyklu miesiączkowego lub są związane ze stresem. 4. Jakie badania na problemy z jelitami warto rozważyć w pierwszej kolejności? Diagnostyka laboratoryjna, w tym badania krwi, które mogą obejmować: Morfologię krwi – pozwala wykryć stany zapalne. Funkcję wątroby i trzustki – nieprawidłowości mogą wpływać na trawienie. Badania na celiakię – w przypadku podejrzenia nietolerancji glutenu. Badania obrazowe, takie jak USG jamy brzusznej, mogą pomóc ocenić struktury narządów wewnętrznych i wykryć ewentualne zmiany patologiczne. Endoskopia – jeśli istnieje podejrzenie zmian w górnym odcinku przewodu pokarmowego, takich jak wrzody. 5. Co na problemy z jelitami? Naturalne metody wsparcia Zmiana diety: Wprowadzenie większej ilości błonnika, unikanie przetworzonych produktów, a także ograniczenie cukrów prostych, które mogą powodować fermentację i wzdęcia. Probiotyki i prebiotyki: Wspierają zdrowy mikrobiom jelitowy, co może pomóc w łagodzeniu objawów. Redukcja stresu: Techniki relaksacyjne, takie jak joga czy medytacja, mogą wspierać zdrowie jelit przez regulację osi mózg-jelita. Odpowiednie nawodnienie: Regularne picie wody pomaga utrzymać prawidłową konsystencję stolca i zapobiega zaparciom. 6. Problemy z jelitami po alkoholu Spożycie alkoholu może drażnić błonę śluzową przewodu pokarmowego, prowadząc do objawów takich jak wzdęcia, biegunki czy ból brzucha. U osób zmagających się z przewlekłymi dolegliwościami jelitowymi zaleca się ograniczenie lub unikanie alkoholu. 7. Problemy z jelitami – jaki lekarz? W przypadku problemów jelitowych warto najpierw udać się do lekarza rodzinnego, który oceni stan zdrowia i skieruje na dalszą diagnostykę. Może także zlecić podstawowe badania laboratoryjne. W przypadku poważniejszych lub przewlekłych dolegliwości, konieczna może być wizyta u gastroenterologa, specjalisty zajmującego się chorobami układu pokarmowego. Podsumowanie Diagnozowanie problemów z jelitami powinno być oparte na szczegółowej analizie objawów i wynikach odpowiednich badań. Jeśli zmagasz się z objawami takimi jak wzdęcia, bóle brzucha czy zaburzenia wypróżnień, warto udać się do specjalisty, który pomoże określić przyczynę dolegliwości i zaproponuje właściwe leczenie. Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Terapie Hormonalne (@terapie_hormonalne) Dietetyk Paulina Skowron

Suplementacja przy insulinooporności: Skuteczne wsparcie w poprawie wrażliwości na insulinę Insulinooporność to stan, w którym komórki organizmu wykazują zmniejszoną wrażliwość na działanie insuliny, co prowadzi do podwyższenia poziomu glukozy we krwi i może zwiększać ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2. W leczeniu insulinooporności kluczowe znaczenie mają zmiany stylu życia, w tym zdrowa dieta i regularna aktywność fizyczna, jednak odpowiednia suplementacja może również odgrywać ważną rolę w poprawie wrażliwości na insulinę. Poniżej przedstawiamy suplementy na insulinooporność, które mogą być pomocne w wsparciu zdrowia metabolicznego. 1. Inozytol (szczególnie mio-inozytol) Mio-inozytol i d-chiro-inozytol są często stosowane w leczeniu insulinooporności, zwłaszcza u kobiet z PCOS (zespołem policystycznych jajników). Inozytol pomaga poprawić sygnalizację insuliny w komórkach, co może przyczynić się do lepszej kontroli poziomu cukru we krwi. Badania sugerują, że suplementacja inozytolem może poprawiać jakość cykli menstruacyjnych oraz wspierać procesy owulacyjne u kobiet z PCOS. Może to również wpływać na zmniejszenie objawów związanych z hiperandrogenizmem, takich jak trądzik i nadmierne owłosienie. W kontekście suplementacji przy insulinooporności, inozytol może być stosowany zarówno samodzielnie, jak i w połączeniu z innymi suplementami, co może wspierać całościowe leczenie. 2. Kwas Alfa-Liponowy (ALA) Kwas alfa-liponowy to silny antyoksydant, który pomaga w redukcji stresu oksydacyjnego, często towarzyszącego insulinooporności. Wspiera wychwyt glukozy przez mięśnie, co przyczynia się do poprawy wrażliwości na insulinę. ALA działa również na poziomie mitochondriów, wspomagając produkcję energii w komórkach, co jest ważne dla osób z obniżonym metabolizmem. Suplementacja ALA może przynosić korzyści nie tylko dla osób z insulinoopornością, ale także dla tych, którzy zmagają się z neuropatią cukrzycową, łagodząc objawy bólu nerwowego. 3. Berberyna Berberyna to związek roślinny, który działa poprzez aktywację kinazy białkowej aktywowanej AMP (AMPK), co prowadzi do zwiększenia wychwytu glukozy przez komórki oraz poprawy wrażliwości na insulinę. Badania wskazują, że berberyna może być równie skuteczna jak niektóre leki przeciwcukrzycowe, takie jak metformina, w obniżaniu poziomu cukru we krwi. Może również wpływać korzystnie na mikrobiom jelitowy, co ma znaczenie dla zdrowia metabolicznego. W kontekście suplementacji insulinooporności, berberyna może wspierać redukcję masy ciała i poprawę profilu lipidowego, co przyczynia się do całościowego wsparcia zdrowia metabolicznego. 4. Cynamon Cynamon zawiera związki bioaktywne, które mogą naśladować działanie insuliny lub zwiększać jej aktywność, co wspiera transport glukozy do komórek. Suplementacja cynamonem może pomóc w zmniejszeniu poziomu cukru we krwi na czczo oraz poprawie innych wskaźników metabolicznych. Regularne spożywanie cynamonu może również wspierać regulację poziomu lipidów we krwi, co jest korzystne dla osób z insulinoopornością. Warto pamiętać, że efektywność cynamonu zależy od formy suplementacji; najbardziej polecana jest cynamon cejloński, który ma niższy poziom kumaryny w porównaniu do cynamonu kasja. 5. Chrom Chrom to pierwiastek śladowy, który odgrywa ważną rolę w metabolizmie węglowodanów i tłuszczów. Suplementacja chromem pomaga zwiększyć liczbę receptorów insulinowych i poprawić ich zdolność do wiązania się z insuliną, co sprzyja lepszemu wykorzystaniu glukozy przez komórki. Suplementacja chromu jest szczególnie przydatna dla osób z problemami zachciankami na słodycze, ponieważ może wspierać stabilizację poziomu cukru we krwi. 6. Ekstrakt z Zielonej Herbaty Zielona herbata jest bogata w katechiny, które mogą zwiększać wrażliwość na insulinę poprzez poprawę funkcji komórek beta trzustki i zwiększenie wychwytu glukozy przez tkanki. Regularne picie zielonej herbaty lub suplementacja jej ekstraktem może również przyczyniać się do redukcji masy ciała i poprawy profilu lipidowego, co wspiera leczenie insulinooporności. 7. Magnez Magnez jest istotnym składnikiem dla prawidłowej pracy układu metabolicznego, ponieważ bierze udział w procesach regulacji poziomu cukru we krwi i działa jako kofaktor enzymów biorących udział w metabolizmie glukozy. Badania pokazują, że osoby z insulinoopornością często mają niedobory magnezu, a jego suplementacja może przyczynić się do poprawy wrażliwości na insulinę. 8. Witamina D Witamina D odgrywa ważną rolę w regulacji wrażliwości na insulinę oraz w zdrowiu kości i układu odpornościowego. Jej niski poziom jest często związany z większym ryzykiem wystąpienia insulinooporności. Suplementacja witaminą D, zwłaszcza w okresie jesienno-zimowym, może wspierać poprawę wskaźników metabolicznych i zdrowia ogólnego. Znaczenie odpowiedniej suplementacji przy insulinooporności W przypadku insulinooporności suplementacja może wspierać leczenie i wspomagać efekty zmian stylu życia, takich jak zdrowa dieta i aktywność fizyczna. Warto jednak pamiętać, że skuteczność suplementacji zależy od regularności stosowania oraz dobrania odpowiednich dawek i form suplementów. Przed rozpoczęciem suplementacji warto skonsultować się z lekarzem lub dietetykiem, aby dostosować plan suplementacyjny do indywidualnych potrzeb pacjenta. Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Terapie Hormonalne (@terapie_hormonalne) Dietetyk Paulina Skowron

Regeneracja potreningowa – jak skutecznie wspierać organizm po wysiłku fizycznym? Regeneracja potreningowa to proces, który pozwala organizmowi na odbudowę i naprawę tkanek po intensywnym wysiłku fizycznym. Prawidłowa regeneracja po treningu nie tylko wspomaga wzrost mięśni, ale także zmniejsza ryzyko kontuzji i poprawia ogólną wydajność. Jakie strategie warto stosować, aby regeneracja po treningu przebiegała efektywnie? 1. Zbilansowana dieta z odpowiednią ilością białka Jednym z kluczowych elementów skutecznej regeneracji mięśni po treningu jest właściwa dieta. Białko jest podstawowym budulcem mięśni, a jego odpowiednia ilość w diecie przyspiesza naprawę uszkodzeń powstałych w wyniku wysiłku fizycznego. Aminokwasy, będące składowymi białek, wspomagają syntezę nowych białek mięśniowych, co jest niezbędne do regeneracji i wzrostu tkanki mięśniowej. Ile powinna trwać regeneracja po treningu?: Proces regeneracji mięśni trwa zazwyczaj od 24 do 48 godzin, w zależności od intensywności treningu i diety. Wprowadzenie pełnowartościowych źródeł białka, takich jak mięso, ryby, jaja czy odżywki białkowe, może przyspieszyć ten proces. 2. Zimne prysznice po treningu – wspomaganie regeneracji Kąpiele w zimnej wodzie, popularnie nazywane morsowaniem, lub zimne prysznice to skuteczna metoda na zmniejszenie obrzęków mięśniowych i przyspieszenie regeneracji. Zimno powoduje zwężenie naczyń krwionośnych, co zmniejsza stany zapalne i ból mięśniowy. To prosta, ale skuteczna technika wspomagająca regenerację stawów po treningu, a także przyspieszająca procesy naprawcze w mięśniach. 3. Rola testosteronu w regeneracji mięśni Testosteron, główny męski hormon płciowy, odgrywa istotną rolę w procesie regeneracji po treningu. Wysoki poziom testosteronu sprzyja anabolizmowi, co oznacza, że organizm skuteczniej odbudowuje tkanki mięśniowe po wysiłku. Działanie testosteronu jest kluczowe zwłaszcza w przypadku regeneracji po treningu siłowym, gdzie dochodzi do mikrourazów w mięśniach. Ile trwa regeneracja mięśni po treningu siłowym?: W zależności od intensywności treningu i indywidualnych predyspozycji, pełna regeneracja mięśni może trwać od 48 do 72 godzin. Suplementacja odpowiednich składników oraz dbanie o poziom testosteronu wspomaga ten proces. 4. Znaczenie snu i odpoczynku w regeneracji potreningowej Sen to jeden z najważniejszych elementów regeneracji mięśni po treningu. Podczas głębokiego snu organizm produkuje hormony anaboliczne, takie jak hormon wzrostu, które wspomagają naprawę i regenerację uszkodzonych tkanek. Odpowiednia ilość snu poprawia efektywność regeneracji, zmniejsza stany zapalne oraz wspiera układ odpornościowy. Ile powinna trwać regeneracja po treningu?: Optymalny czas regeneracji zależy od intensywności wysiłku, jednak warto zadbać o co najmniej 7-9 godzin snu na dobę, aby organizm miał szansę na pełną regenerację mięśni i stawów. 5. Fizjoterapia profilaktyczna Regularne sesje fizjoterapeutyczne mogą znacznie przyspieszyć regenerację po treningu. Techniki takie jak masaż sportowy, terapia manualna czy stretching pomagają poprawić krążenie krwi, co przyspiesza usuwanie toksyn z mięśni oraz dostarcza im świeżych składników odżywczych. Dodatkowo, odpowiednio dobrane ćwiczenia rehabilitacyjne mogą zapobiegać przeciążeniom i kontuzjom. Regeneracja stawów po treningu: Fizjoterapia jest kluczowa nie tylko w regeneracji mięśni, ale również w regeneracji stawów po treningu. Odpowiednia profilaktyka może zapobiegać urazom oraz przeciążeniom stawów, co jest szczególnie ważne w przypadku osób intensywnie trenujących. 6. Odpowiednia suplementacja wspomagająca regenerację Suplementy diety mogą być skutecznym wsparciem w procesie regeneracji potreningowej. Oto niektóre z najpopularniejszych suplementów: BCAA (aminokwasy rozgałęzione): Suplementacja BCAA pomaga zredukować rozpad białek mięśniowych, wspomaga syntezę nowych białek oraz skraca czas regeneracji mięśni po treningu. Kreatyna: Kreatyna wspiera regenerację po treningu siłowym, zwiększając zapasy fosfokreatyny w mięśniach, co przyspiesza regenerację energetyczną po intensywnym wysiłku. Omega-3: Kwasy tłuszczowe omega-3 mają działanie przeciwzapalne, co może wspomóc regenerację stawów po treningu oraz zminimalizować ból mięśniowy. Antyoksydanty: Wspomagają regenerację, neutralizując wolne rodniki, które powstają podczas intensywnego wysiłku fizycznego. Regeneracja po treningu – suplementy: Suplementacja to skuteczna metoda wspomagająca regenerację, jednak kluczowe jest dostosowanie suplementów do indywidualnych potrzeb oraz intensywności treningów. Odpowiednia suplementacja może przyspieszyć regenerację mięśni, zmniejszyć stany zapalne oraz wspomóc procesy naprawcze w organizmie. Podsumowanie – jak wspierać regenerację po treningu? Regeneracja po treningu to kluczowy element skutecznego planu treningowego, który pozwala na optymalizację efektów wysiłku fizycznego oraz zmniejszenie ryzyka kontuzji. Odpowiednia dieta, bogata w białko, suplementacja, fizjoterapia, oraz dbanie o sen i odpoczynek to podstawowe filary skutecznej regeneracji. Niezależnie od rodzaju treningu, regeneracja potreningowa powinna być integralną częścią każdego programu sportowego, aby maksymalnie wspierać procesy naprawcze w organizmie i poprawiać wydajność fizyczną. Pamiętajmy, że każda osoba regeneruje się w różnym tempie, dlatego warto obserwować reakcje swojego organizmu na wysiłek i dostosowywać plan regeneracji indywidualnie. Dzięki temu regeneracja mięśni po treningu będzie szybsza, a kolejne sesje treningowe efektywniejsze. Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Terapie Hormonalne (@terapie_hormonalne) Lekarz Piotr Rolczyk

Metformina to lek stosowany głównie w leczeniu cukrzycy typu 2, ale coraz częściej wykorzystywany jest off-label, czyli poza swoim podstawowym wskazaniem, do wspierania odchudzania, zwłaszcza u osób z insulinoopornością. Działanie metforminy opiera się na poprawie wrażliwości organizmu na insulinę oraz regulacji poziomu cukru we krwi. Dzięki temu, lek ten może być pomocny nie tylko w leczeniu cukrzycy, ale również w zarządzaniu wagą, szczególnie u osób z zaburzeniami metabolicznymi. Jak działa metformina? Metformina działa na kilka sposobów, wspomagając zarówno kontrolę poziomu glukozy we krwi, jak i procesy metaboliczne. Oto najważniejsze mechanizmy działania: Wzrost wrażliwości na insulinę Jednym z głównych efektów działania metforminy jest zwiększenie wrażliwości komórek na insulinę, co pozwala organizmowi lepiej wykorzystać glukozę. W przypadku osób z insulinoopornością poprawa wrażliwości na insulinę może wspierać regulację wagi, pomagając w zmniejszeniu magazynowania tłuszczu. Redukcja produkcji glukozy w wątrobie Metformina hamuje produkcję glukozy w wątrobie, co pomaga utrzymać stabilny poziom cukru we krwi. Dzięki temu organizm nie musi nadmiernie wydzielać insuliny, co może sprzyjać kontrolowaniu masy ciała. Obniżenie wchłaniania glukozy w jelitach Lek ten zmniejsza ilość glukozy, która jest wchłaniana przez jelita, co pomaga kontrolować poziom cukru we krwi i zmniejsza kaloryczność diety. Ograniczenie ilości przyswajanej glukozy może wspomagać odchudzanie. Metformina a odchudzanie Wiele osób poszukujących wsparcia w odchudzaniu zastanawia się, czy metformina może pomóc w redukcji wagi. Choć nie jest to jej główne wskazanie, metformina może być skuteczna w połączeniu z odpowiednią dietą i aktywnością fizyczną. W szczególności może pomóc osobom z insulinoopornością lub zespołem metabolicznym, u których trudności w utracie wagi są związane z zaburzeniami gospodarki cukrowej. Obniżenie apetytu: U niektórych pacjentów metformina może działać jako środek zmniejszający apetyt, co pozwala na obniżenie spożycia kalorii i wspomaga proces odchudzania. Stabilizacja poziomu cukru we krwi: Dzięki kontroli glikemii, metformina pozwala uniknąć gwałtownych skoków poziomu cukru we krwi, które często prowadzą do napadów głodu i przejadania się. Poprawa profilu lipidowego: Lek może także korzystnie wpływać na poziom cholesterolu, co ma znaczenie dla ogólnego stanu zdrowia i wspiera zdrową redukcję masy ciała. Metformina – dawkowanie i przeciwwskazania Dawkowanie metforminy powinno być zawsze ustalane przez lekarza na podstawie indywidualnych potrzeb pacjenta. Zazwyczaj zaczyna się od niskiej dawki, która stopniowo jest zwiększana, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia skutków ubocznych. Przeciwwskazania: Metformina nie jest odpowiednia dla każdego. Przeciwwskazaniami do jej stosowania mogą być m.in. problemy z nerkami, wątroba, czy zaburzenia sercowo-naczyniowe. Leku nie powinno się także stosować u osób z ciężką niewydolnością oddechową oraz u kobiet w ciąży bez konsultacji z lekarzem. Skutki uboczne: Najczęstszymi skutkami ubocznymi metforminy są dolegliwości żołądkowo-jelitowe, takie jak biegunka, nudności, czy wzdęcia. W rzadkich przypadkach może dojść do wystąpienia kwasicy mleczanowej, poważnego stanu, który wymaga natychmiastowej interwencji medycznej. Dlatego tak ważne jest, aby stosować metforminę zgodnie z zaleceniami lekarza. Czy metformina jest szkodliwa? Metformina jest uważana za stosunkowo bezpieczny lek, pod warunkiem że jest stosowana zgodnie z zaleceniami. Jest to lek na receptę, co oznacza, że przed jego zastosowaniem konieczna jest konsultacja z lekarzem, który przeprowadzi odpowiednie badania i wykluczy przeciwwskazania. Opinie na temat metforminy są na ogół pozytywne, zwłaszcza w kontekście leczenia cukrzycy typu 2, jednak warto pamiętać, że skuteczność metforminy w redukcji masy ciała może być różna w zależności od indywidualnych cech pacjenta. Metformina a inne schorzenia metaboliczne Metformina jest również często stosowana u osób z zespołem metabolicznym oraz w leczeniu zespołu policystycznych jajników (PCOS). W tych przypadkach lek może pomagać w regulacji hormonów oraz wspierać odchudzanie, co przynosi korzyści zdrowotne. Zespół metaboliczny: Metformina pomaga kontrolować poziom glukozy we krwi, co jest kluczowe dla pacjentów z zespołem metabolicznym, w którym występuje skłonność do nadwagi, cukrzycy i problemów z sercem. PCOS: U kobiet z zespołem policystycznych jajników metformina wspomaga regulację poziomu hormonów, co może prowadzić do poprawy owulacji oraz wspierać procesy odchudzania. Czy metformina jest na receptę? Tak, metformina jest dostępna wyłącznie na receptę. Lekarz musi przeprowadzić dokładną ocenę stanu zdrowia pacjenta przed przepisaniem leku, aby upewnić się, że jest to bezpieczne i odpowiednie rozwiązanie. Ważne jest również regularne monitorowanie stanu zdrowia pacjenta w trakcie leczenia, aby uniknąć potencjalnych skutków ubocznych. Podsumowanie Metformina to lek o wszechstronnym działaniu, który może wspierać nie tylko leczenie cukrzycy typu 2, ale również odchudzanie, zwłaszcza u osób z insulinoopornością. Dzięki jej zdolności do regulacji poziomu glukozy we krwi, poprawy wrażliwości na insulinę i obniżania apetytu, metformina staje się cennym narzędziem w walce z nadwagą. Należy jednak pamiętać, że metformina nie jest "magicznym" środkiem na odchudzanie i najlepiej działa w połączeniu z odpowiednią dietą i aktywnością fizyczną. Zawsze przed rozpoczęciem leczenia metforminą należy skonsultować się z lekarzem, aby uniknąć potencjalnych przeciwwskazań i skutków ubocznych. Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Terapie Hormonalne (@terapie_hormonalne) lekarz Anna Górecka

Co to jest nietolerancja histaminy? Nietolerancja histaminy to stan, w którym organizm nie jest w stanie skutecznie rozkładać histaminy – związku chemicznego naturalnie występującego w wielu produktach spożywczych, a także uwalnianego w wyniku reakcji alergicznych. Zaburzenia te prowadzą do objawów, które mogą przypominać reakcje alergiczne, choć nie są one wywołane przez typowy mechanizm alergii. Objawy nietolerancji histaminy obejmują zarówno problemy skórne, jak wysypki i zaczerwienienia, jak i dolegliwości układu oddechowego czy trawiennego. Nietolerancja histaminy – przyczyny i objawy Nietolerancja histaminy objawia się, gdy poziom histaminy w organizmie przewyższa zdolność organizmu do jej rozkładu. Główne przyczyny tego stanu to niedobór enzymu DAO (diaminooksydazy), który odpowiada za rozkładanie histaminy, oraz spożywanie pokarmów bogatych w ten związek chemiczny. Typowe objawy nietolerancji histaminy to: Objawy skórne: wysypka, zaczerwienienie, swędzenie, Dolegliwości żołądkowo-jelitowe: bóle brzucha, biegunki, Problemy z oddychaniem: zatkany nos, kichanie, Objawy neurologiczne: bóle głowy, migreny. Czy nietolerancja histaminy mija? Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie, ponieważ nietolerancja histaminy ma charakter indywidualny. U niektórych pacjentów problem może być przejściowy, zwłaszcza jeśli wynika z przyjmowania niektórych leków lub przejściowych problemów zdrowotnych. W innych przypadkach konieczne może być długotrwałe zarządzanie dietą i unikanie czynników wywołujących objawy. Nietolerancja histaminy – leczenie i badania Leczenie nietolerancji histaminy opiera się głównie na diecie eliminacyjnej, która polega na unikaniu produktów bogatych w histaminę lub tych, które stymulują jej uwalnianie. Niekiedy stosuje się suplementację enzymem DAO. Diagnostyka obejmuje testy laboratoryjne, takie jak badanie poziomu DAO we krwi, które mogą pomóc zidentyfikować problem. Jednak badania nad tym stanem są wciąż rozwijające się, a diagnoza może być trudna ze względu na brak standaryzowanych testów. Nietolerancja histaminy – dieta, o której mogłeś nie wiedzieć Prawidłowe zarządzanie nietolerancją histaminy wymaga odpowiednich nawyków żywieniowych. Oto kilka wskazówek, które mogą pomóc złagodzić objawy: Unikaj podgrzewania łatwo psujących się produktów: Produkty takie jak mięso, ryby, czy przetwory mleczne mogą zawierać duże ilości histaminy, jeśli były przechowywane zbyt długo lub podgrzewane wielokrotnie. Bakterie odpowiedzialne za procesy psucia się żywności mogą zwiększać poziom histaminy. Dlatego najlepiej spożywać świeże produkty lub te, które były odpowiednio przechowywane w niskiej temperaturze. Dbaj o świeżość produktów: Świeżość to klucz do minimalizacji ryzyka spożycia histaminy. Przechowuj jedzenie w lodówce, a mięso, ryby i nabiał spożywaj jak najszybciej po zakupie. Unikaj żywności przetworzonej, która może zawierać duże ilości tego związku. Zwracaj uwagę na interakcje z lekami: Niektóre leki mogą blokować rozkład histaminy lub prowadzić do jej uwalniania. Jeśli masz podejrzenie nietolerancji histaminy, poinformuj o tym swojego lekarza, zwłaszcza jeśli planowane są zabiegi medyczne lub stomatologiczne. Często to dentysta może zlecić środki znieczulające bez dodatków, które mogą wywoływać reakcje związane z histaminą. Nietolerancja histaminy – jaki lekarz? Jeśli podejrzewasz u siebie nietolerancję histaminy, warto udać się do lekarza specjalisty. Najlepiej skonsultować się z alergologiem, gastroenterologiem lub lekarzem zajmującym się chorobami metabolicznymi. W większości przypadkach konieczna będzie współpraca z dietetykiem, aby dokładnie opracować plan żywieniowy dostosowany do Twoich potrzeb, ponieważ dieta często stanowi podstawę leczenia. Podsumowanie Zarządzanie nietolerancją histaminy wymaga świadomości zarówno w kontekście diety, jak i w odniesieniu do interakcji leków. Ważne jest unikanie produktów bogatych w histaminę, a także tych, które mogą stymulować jej uwalnianie. Nietolerancja histaminy może wpływać na codzienne życie, jednak dzięki odpowiednim zmianom w stylu życia i diecie można znacząco złagodzić objawy. Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Terapie Hormonalne (@terapie_hormonalne) Dietetyk Paulina Skowron

W przypadku osób z nadwagą, otyłością lub z objawami insulinooporności warto przeprowadzić diagnostykę zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Podstawowa diagnostyka polega na oznaczeniu poziomu glukozy i insuliny na czczo. Laboratoryjna norma dla glukozy wynosi 99 mg/dL, jednak normę funkcjonalną ustala się na poziomie 85 mg/dL. Przekroczenie tej wartości wiąże się ze zwiększonym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych. Dla insuliny laboratoryjna norma mieści się w przedziale 22-25 µIU/mL, natomiast normą funkcjonalną jest wartość maksymalna 8-9 µIU/mL. W diagnostyce pomocne może być obliczenie wskaźnika HOMA-IR za pomocą specjalnego kalkulatora, który można znaleźć online. Jednak same oznaczenia poziomu glukozy i insuliny oraz wskaźnik HOMA-IR nie zawsze są wystarczająco czułe, aby przedstawić pełny obraz kliniczny. Dlatego warto wykonać test obciążenia glukozą, czyli doustny test tolerancji glukozy (OGTT). Badanie trwa 2 godziny i polega na przyjęciu 75 g glukozy rozpuszczonej w 250-300 ml wody w ciągu 5 minut po pierwszym pobraniu krwi na oznaczenie glukozy i insuliny. Następnie pomiar przeprowadza się ponownie po 1 i 2 godzinach. Krzywa glukozowo-insulinowa Krzywa glukozowo-insulinowa to graficzne przedstawienie wyników doustnego testu tolerancji glukozy (OGTT), które obrazuje zmiany poziomu glukozy i insuliny we krwi w czasie. Jest to narzędzie diagnostyczne, które pozwala na ocenę reakcji organizmu na spożycie glukozy oraz identyfikację zaburzeń, takich jak insulinooporność czy cukrzyca. Cel wykonania krzywej glukozowo-insulinowej Krzywa ta jest używana, aby: Ocenić tolerancję glukozy: Sprawdza, jak dobrze organizm radzi sobie z przyswajaniem glukozy po jej spożyciu. Wykryć insulinooporność: Pozwala ocenić, czy organizm wymaga większej ilości insuliny, aby utrzymać prawidłowy poziom glukozy. Zdiagnozować cukrzycę: Pomaga w diagnozie cukrzycy oraz stanu przedcukrzycowego. Monitorować postępy leczenia: Umożliwia ocenę skuteczności terapii u osób już leczonych na zaburzenia gospodarki węglowodanowej. Jak przygotować się do badania? Na czczo: Ostatni posiłek należy zjeść co najmniej 8 godzin przed testem. Dieta: W dniu poprzedzającym badanie należy kontynuować dotychczasową dietę, bez wprowadzania restrykcji. Sen: Ważne jest, aby być wyspanym w dniu badania. Unikanie stresu: Zarówno w dniu badania, jak i podczas testu, należy unikać sytuacji stresowych. Brak płynów: W dniu badania nie należy pić nawet wody. Leki diabetologiczne: Leki takie jak metformina, flozyny czy analogi GLP powinny być odstawione 1, a optymalnie 2 tygodnie przed badaniem. Spokój podczas badania: Należy pozostać w laboratorium, unikać wysiłku fizycznego i nie opuszczać budynku, aby uniknąć fałszywie negatywnych wyników oraz ryzyka hipoglikemii. Przekąska po badaniu: Warto zabrać ze sobą małe śniadanie z węglowodanami do zjedzenia po badaniu, aby zapobiec zasłabnięciu. Nawet jeśli czujesz się dobrze, warto coś zjeść przed opuszczeniem laboratorium. Objawy niepożądane: W razie wystąpienia silnego osłabienia, zawrotów głowy, szybkiego bicia serca czy kołatania serca, należy natychmiast powiadomić personel medyczny. Większość laboratoriów wymaga przyniesienia własnej glukozy. Badanie trwa 2h, w związku z tym należy udać się na nie w godzinach porannych. Dzięki dokładnemu przestrzeganiu tych zaleceń, wyniki badania będą bardziej miarodajne i pomogą w trafnej diagnozie.

Skuteczna redukcja masy ciała opiera się na zbilansowanej diecie i regularnym treningu. Jednak w przypadkach zaburzeń hormonalnych, takich jak niedoczynność tarczycy i zespół policystycznych jajników (PCOS), oraz zaburzeń metabolicznych, standardowe podejścia mogą być niewystarczające. W takich sytuacjach zalecane są interwencje hormonalne lub farmakologiczne, które są dostosowywane indywidualnie pod kierunkiem specjalisty. Zaburzenia hormonalne a utrata wagi Zaburzenia hormonalne mają istotny wpływ na metabolizm i apetyt, co może utrudniać utratę wagi. Przykładowo, niedoczynność tarczycy prowadzi do zmniejszenia tempa przemiany materii, co wymaga leczenia lewotyroksyną. Niedoczynność tarczycy Niedoczynność tarczycy jest stanem, w którym tarczyca produkuje zbyt mało hormonów, co prowadzi do spowolnienia metabolizmu. Pacjenci z niedoczynnością tarczycy często doświadczają przyrostu masy ciała i trudności z jej utratą. Lewotyroksyna jest syntetycznym hormonem tarczycy, który pomaga przywrócić normalny metabolizm, co może wspierać proces odchudzania. Zespół policystycznych jajników (PCOS) PCOS jest zaburzeniem hormonalnym, które często wiąże się z insulinoopornością i trudnościami w utracie wagi. Metformina, lek stosowany w leczeniu cukrzycy typu 2, jest często przepisywana pacjentkom z PCOS w celu poprawy wrażliwości na insulinę i regulacji poziomu cukru we krwi, co może wspierać redukcję masy ciała. Leki na odchudzanie W przypadku osób, które nie osiągają zamierzonych efektów odchudzania poprzez dietę i ćwiczenia, lekarz może rozważyć zastosowanie leków na odchudzanie. Leki te działają na różne mechanizmy fizjologiczne, które wpływają na masę ciała. Metformina Jest często stosowana przy PCOS i insulinooporności, regulując poziom cukru we krwi i wspierając redukcję masy. Jest leczeniem pierwszego rzutu pacjentów, u których trudno jest zredukować masę ciała przy pomocy samej diety i ćwiczeń. Orlistat Orlistat jest inhibitorem lipazy, który działa poprzez ograniczenie absorpcji tłuszczów z diety w przewodzie pokarmowym. Jest stosowany jako uzupełnienie diety niskokalorycznej i może prowadzić do umiarkowanej utraty wagi. Orlistat jest dostępny na receptę oraz w niższych dawkach bez recepty. Może powodować efekty uboczne, takie jak biegunka tłuszczowa, zwłaszcza przy spożywaniu posiłków bogatych w tłuszcze. Liraglutyd/ semaglutyd/ dulaglutyd/ tirzepatyd Liraglutyd lub semaglutyd to analogi glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1), hormonu regulującego apetyt. Są stosowane w leczeniu otyłości oraz cukrzycy typu 2. Działają poprzez zmniejszenie apetytu i zwiększenie uczucia sytości, co prowadzi do zmniejszenia spożycia kalorii i utraty wagi. Leki te są podawane w formie zastrzyków i może powodować skutki uboczne, takie jak nudności i wymioty. Rekomendujemy stosowanie ich pod ścisłym nadzorem lekarza ze względu na możliwość ostrego zapalenia trzustki i niewydolności trzustki. Naltrekson/bupropion Połączenie naltreksonu, antagonisty receptorów opioidowych, i bupropionu, inhibitora wychwytu zwrotnego noradrenaliny i dopaminy, jest stosowane w leczeniu otyłości. Naltrekson/bupropion działa na centralny układ nerwowy, wpływając na ośrodki odpowiedzialne za apetyt i nagradzanie. Lek ten może prowadzić do zmniejszenia apetytu i spożycia kalorii, wspierając utratę wagi. Efekty uboczne mogą obejmować nudności, zaparcia i zawroty głowy. Suplementy na odchudzanie Oprócz leków na odchudzanie dostępne są również suplementy diety, które mogą wspierać proces odchudzania. Ważne jest jednak, aby stosowanie suplementów konsultować z lekarzem, aby uniknąć potencjalnych interakcji z innymi lekami i zagwarantować ich bezpieczeństwo i skuteczność. Ekstrakt z zielonej herbaty Ekstrakt z zielonej herbaty jest bogaty w katechiny i kofeinę, które mogą wspierać utratę wagi poprzez zwiększenie termogenezy i spalania tłuszczu. Badania sugerują, że suplementacja ekstraktem z zielonej herbaty może prowadzić do umiarkowanej utraty wagi. Garcinia cambogia Garcinia cambogia jest owocem zawierającym kwas hydroksycytrynowy (HCA), który może hamować enzym odpowiedzialny za magazynowanie tłuszczu i zwiększać poziom serotoniny, co może wpływać na zmniejszenie apetytu. Badania nad skutecznością Garcinia cambogia są mieszane, a wyniki różnią się w zależności od dawki i jakości suplementu. Błonnik Suplementy błonnikowe, takie jak glukomannan, mogą wspierać utratę wagi poprzez zwiększenie uczucia sytości i zmniejszenie spożycia kalorii. Błonnik rozpuszczalny w wodzie absorbuje wodę, tworząc żel, który spowalnia opróżnianie żołądka i zwiększa objętość treści pokarmowej, co może prowadzić do zmniejszenia apetytu. Decyzje o terapii farmakologicznej Decyzje o terapii farmakologicznej powinny być podejmowane w porozumieniu z lekarzem, z uwzględnieniem całokształtu zdrowia pacjenta i potencjalnych korzyści terapeutycznych. Leki na odchudzanie mogą być skutecznym narzędziem wspierającym redukcję masy ciała, zwłaszcza w przypadku osób z zaburzeniami hormonalnymi i metabolicznymi. Leki na odchudzanie - podsumowanie Leki na odchudzanie mogą odgrywać istotną rolę w procesie redukcji masy ciała, zwłaszcza w przypadku pacjentów z zaburzeniami hormonalnymi i metabolicznymi. Interwencje farmakologiczne, takie jak leki na odchudzanie i suplementy diety, powinny być stosowane jako uzupełnienie zbilansowanej diety i regularnej aktywności fizycznej. Ważne jest, aby decyzje dotyczące stosowania leków i suplementów były podejmowane w porozumieniu z lekarzem, aby zapewnić bezpieczeństwo i skuteczność terapii. Włączenie specjalistycznych interwencji do zdrowego stylu życia może znacząco poprawić efektywność procesu odchudzania i wspierać zdrowie pacjentów. Umów wizytę Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Terapie Hormonalne (@terapie_hormonalne) lekarz Anna Górecka

Kofeina jest jednym z najczęściej stosowanych środków ergogenicznych na świecie, zarówno w codziennym życiu, jak i w sporcie. Jej popularność wynika z dobrze udokumentowanego wpływu na poprawę wydajności fizycznej i umysłowej. W tym artykule omówimy, czym jest kofeina, jakie ma zastosowanie w sporcie oraz jakie są zalety jej stosowania u sportowców. Czym jest Kofeina? Kofeina jest naturalnym alkaloidem, który znajduje się w różnych roślinach, takich jak kawa, herbata, guarana, kakao i yerba mate. Działa głównie jako stymulant centralnego układu nerwowego, blokując receptory adenozyny, co prowadzi do zwiększonej czujności i zmniejszonego odczuwania zmęczenia. Mechanizm działania Kofeina działa poprzez blokowanie receptorów adenozynowych w mózgu. Adenozyna jest neuroprzekaźnikiem, który promuje sen i relaksację, dlatego jej blokowanie przez kofeinę prowadzi do pobudzenia układu nerwowego. Dodatkowo, kofeina zwiększa wydzielanie adrenaliny, co dodatkowo potęguje efekt pobudzenia. Kofeina a Sport: Zastosowanie Kofeina jest szeroko stosowana w sporcie jako środek ergogeniczny, który może poprawić wydajność fizyczną na wiele sposobów. Oto główne korzyści wynikające ze stosowania kofeiny w sporcie: Zwiększenie wytrzymałości Badania pokazują, że kofeina może zwiększyć wytrzymałość poprzez opóźnienie uczucia zmęczenia. Poprawa wydolności tlenowej jest szczególnie korzystna dla sportowców wytrzymałościowych, takich jak biegacze, kolarze i pływacy. Zwiększenie mocy i siły Kofeina może zwiększyć moc i siłę mięśniową, co jest istotne w sportach siłowych, takich jak podnoszenie ciężarów. Mechanizm ten może być związany z wpływem kofeiny na centralny układ nerwowy oraz zwiększonym wydzielaniem adrenaliny. Poprawa koncentracji i reakcji Kofeina może poprawić funkcje poznawcze, takie jak koncentracja, czas reakcji i czujność, co jest korzystne w sportach wymagających szybkich decyzji, takich jak piłka nożna, tenis czy koszykówka. Redukcja odczuwania bólu Kofeina ma właściwości analgetyczne, co może pomóc sportowcom w radzeniu sobie z bólem i dyskomfortem podczas intensywnego wysiłku fizycznego. Kofeina a wyniki sportowe Kawa poprawia wyniki w sporcie Wielu sportowców korzysta z kofeiny w postaci kawy przed treningiem lub zawodami. Pytanie, czy kawa jest dobra dla sportowców, jest złożone, ale odpowiedź jest generalnie pozytywna, szczególnie jeśli dana osoba posiada odpowiednie geny do szybkiego metabolizowania kofeiny. Badania nad wpływem kofeiny na wydajność fizyczną W najnowszej metaanalizie 16 badań kontrolowanych randomizowanych, zbadano wpływ kofeiny na wydajność ćwiczeń fizycznych wśród osób z różnymi genotypami dotyczącymi metabolizmu kofeiny. W badaniu wzięło udział 440 dorosłych mężczyzn i kobiet, zarówno niećwiczących, jak i sportowców. W badaniu podawano uczestnikom jednorazową dawkę kofeiny przed wysiłkiem fizycznym i uczestnicy raportowali co najmniej jeden z następujących wyników związanych z wydajnością ćwiczeń: całkowita praca wykonana, średnia moc wyjściowa, średnia prędkość, średnia wysokość skoku, czas do ukończenia (wydajność ćwiczeń) czas do wyczerpania (zdolność ćwiczeń). Genetyczne predyspozycje a metabolizm kofeiny Efekt kofeiny na wydajność ćwiczeń był oceniany oddzielnie dla trzech pojedynczych polimorfizmów genów: MYGUXAA: znani jako szybcy metabolizerzy kofeiny, AC: znani jako średnio szybcy metabolizerzy kofeiny, CC: znani jako wolni metabolizerzy kofeiny. Wnioski z badania Kofeina poprawiła wydajność ćwiczeń dla osób szybko i średnio metabolizujących kofeinę (odnotowano niewielki i bardzo niewielki rozmiar efektu), podczas gdy dla osób wolno metabolizujących kofeinę, wydajność została zmniejszona (niewielki rozmiar efektu). Badanie to wskazuje na to, że genetyczne predyspozycje dotyczące metabolizmu kofeiny mają istotny wpływ na to, jak kofeina wpływa na wydajność ćwiczeń fizycznych. Osoby z genotypem sprzyjającym szybkiemu metabolizowaniu kofeiny mogą doświadczyć poprawy wydajności po jej spożyciu, podczas gdy osoby z genotypem sprzyjającym wolnemu metabolizowaniu mogą doświadczyć pogorszenia wydajności. Kawa a Sport: Czy Kawa jest Dobra dla Sportowców? Kawa, będąca naturalnym źródłem kofeiny, jest często spożywana przez sportowców przed treningiem lub zawodami. Sport a kawa to temat, który zyskał na znaczeniu, zwłaszcza w kontekście poprawy wyników sportowych. Warto zauważyć, że kawa w sporcie może oferować te same korzyści co czysta kofeina, ale zawiera także inne związki bioaktywne, które mogą wpływać na zdrowie i wydajność. Korzyści z picia kawy dla sportowców Poprawa wydajności fizycznej: Kofeina w kawie może zwiększyć wytrzymałość i siłę mięśniową, co jest korzystne dla sportowców w różnych dyscyplinach. Poprawa koncentracji: Kawa może zwiększyć czujność i czas reakcji, co jest istotne w sportach wymagających szybkiego podejmowania decyzji. Redukcja bólu: Kawa może pomóc w zmniejszeniu odczuwania bólu podczas intensywnego wysiłku fizycznego, co może poprawić wyniki sportowe. Korzyści zdrowotne: Oprócz kofeiny, kawa zawiera również antyoksydanty, które mogą wspierać ogólne zdrowie i regenerację sportowców. Kofeina w sporcie - podsumowanie Kofeina jest skutecznym środkiem ergogenicznym, który może przynieść liczne korzyści sportowcom. Kofeina a sport to złożony temat, który obejmuje poprawę wytrzymałości, siły, koncentracji oraz redukcję bólu. Genetyczne predyspozycje do metabolizowania kofeiny mają istotny wpływ na to, jak kofeina wpływa na wydajność fizyczną. Kawa, będąca naturalnym źródłem kofeiny, jest popularnym wyborem wśród sportowców i może oferować te same korzyści co czysta kofeina, wraz z dodatkowymi korzyściami zdrowotnymi. Dlatego odpowiedź na pytanie, czy kawa jest dobra dla sportowców, brzmi: tak, zwłaszcza jeśli sportowiec posiada odpowiednie geny do szybkiego metabolizowania kofeiny. Umów wizytę Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Terapie Hormonalne (@terapie_hormonalne) lekarz Alicja Przywózka- Suwała

Ashwagandha na stres - wprowadzenie Ashwagandha (Withania somnifera) jest jednym z najbardziej znanych adaptogenów stosowanych w medycynie ajurwedyjskiej. Znana również jako "indyjski żeń-szeń", roślina ta od wieków jest ceniona za swoje właściwości adaptogenne i korzyści zdrowotne. Współczesne badania naukowe zaczynają potwierdzać wiele tradycyjnych twierdzeń dotyczących ashwagandhy, szczególnie w kontekście jej wpływu na redukcję stresu i lęku. W tym artykule omówimy, jak ashwagandha pomaga na stres, jakie są korzyści stosowania ashwagandhy na uspokojenie oraz jakie są wyniki badań dotyczących stosowania tabletek na stres ashwagandha. Czym jest Ashwagandha? Ashwagandha jest rośliną z rodziny psiankowatych (Solanaceae), której korzeń i liście są wykorzystywane w celach leczniczych. Zawiera wiele bioaktywnych związków, w tym witanolidy, alkaloidy, saponiny i sitoindozidy. Witanolidy są głównymi składnikami aktywnymi odpowiedzialnymi za szeroki zakres efektów farmakologicznych ashwagandhy, w tym właściwości adaptogennych, antyoksydacyjnych, przeciwzapalnych i neuroprotekcyjnych. Zastosowania Ashwagandhy Ashwagandha znajduje szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach medycyny naturalnej: Ashwagandha na stres i lęk: Liczne badania wykazały, że ashwagandha pomaga w zmniejszeniu poziomu kortyzolu, głównego hormonu stresu, oraz poprawia ogólną reakcję organizmu na stres. To sprawia, że ashwagandha tabletki na stres stają się popularnym wyborem wśród osób szukających naturalnych metod radzenia sobie ze stresem. Ashwagandha na uspokojenie: Ashwagandha jest znana ze swoich właściwości uspokajających, co pomaga w redukcji objawów lęku i poprawie jakości snu. Dzięki temu osoby zastanawiające się, czy ashwagandha uspokaja, mogą liczyć na jej pozytywne działanie w kontekście obniżania poziomu napięcia nerwowego. Wzmocnienie układu odpornościowego: Dzięki swoim właściwościom immunomodulacyjnym, ashwagandha wspiera funkcje układu odpornościowego, pomagając organizmowi lepiej radzić sobie z infekcjami. Poprawa wydolności fizycznej: Badania sugerują, że ashwagandha może poprawiać wytrzymałość i siłę mięśni, co czyni ją popularnym suplementem wśród sportowców. Wspomaganie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego: Ashwagandha jest tradycyjnie stosowana w celu poprawy płodności i libido u mężczyzn i kobiet. Czy Ashwagandha jest dobra na stres? Odpowiem Wam przytaczając wyniki najnowszego badania Co było badane? Analizowano efekt suplementacji ashwagandhą na lęk i postrzegany stres u osób z łagodnym do umiarkowanego stresu i lęku. Głównym wynikiem była ocena postrzeganego stresu przy użyciu Skali Postrzeganego Stresu (PSS). Wśród wyników wtórnych były: lęk i jakość życia (oceniane za pomocą kwestionariuszy); poziom kortyzolu w ślinie; poziomy serotoniny i dopaminy w moczu; oraz poziomy glutationu i malondialdehydu w surowicy. Kto był badany? Badanie objęło 50 uczestników (w wieku od 21 do 54 lat; 78% mężczyzn, 22% kobiet) z Indii, którzy nie mieli widocznych problemów zdrowotnych, ale cierpieli na łagodny do umiarkowanego stres i lęk. Jak przeprowadzono badanie? W 60-dniowym, randomizowanym badaniu 50 uczestników było przydzielonych do przyjmowania dziennie placebo lub 500 mg ashwagandhy (standaryzowanej do zawartości 2,5% withanolidów, tj. związków roślinnych uważanych głównie za odpowiedzialne za potencjalne korzyści ashwagandhy) plus 5 mg piperyny. Poziomy stresu i lęku były oceniane na początku, w 30. dniu i w 60. dniu (na zakończenie badania). Na początku i na koniec badania oceniano jakość życia, pobierano próbki krwi na czczo, pobierano losowe próbki moczu i analizowano je w ciągu 24 godzin, a próbki śliny pobierano rano (o 8.00) i późnym popołudniem (o 16.00). Jakie były wyniki? W porównaniu z pomiarami wyjściowymi i grupą placebo, poziomy stresu i lęku zmniejszyły się, a jakość życia poprawiła się w grupie przyjmującej ashwagandhę. W kontekście biomarkerów, w porównaniu z pomiarami wyjściowymi i grupą placebo, poziom kortyzolu rano zmniejszył się, a poziom serotoniny w moczu wzrósł w grupie przyjmującej ashwagandhę. Wnioski Suplementacja ashwagandhą wykazała pozytywny wpływ na redukcję poziomów stresu i lęku oraz na poprawę jakości życia u osób z łagodnym do umiarkowanego stresu i lęku. Dodatkowo, obserwowano korzystne zmiany w biomarkerach, takich jak zmniejszenie poziomu kortyzolu rano i wzrost poziomu serotoniny w moczu, co może wskazywać na mechanizmy działania ashwagandhy przyczyniające się do jej efektów antystresowych i przeciwlękowych. Dzięki temu, osoby zastanawiające się, czy ashwagandha działa na stres, mogą liczyć na jej skuteczność. Ashwagandha na stres - tak czy nie? Podsumowanie Ashwagandha jest adaptogenem o szerokim spektrum działania, który znalazł swoje miejsce zarówno w tradycyjnej medycynie ajurwedyjskiej, jak i we współczesnych badaniach naukowych. Jej zdolność do redukcji stresu, poprawy zdrowia psychicznego, wspomagania układu odpornościowego, zwiększania wydolności fizycznej oraz wspierania zdrowia seksualnego czyni ją wszechstronnym narzędziem w zarządzaniu zdrowiem. Wyniki badań nad jej wpływem na stres i lęk potwierdzają jej skuteczność, co czyni ashwagandhę wartościowym suplementem w codziennej praktyce medycznej. Dla tych, którzy poszukują naturalnych metod radzenia sobie z napięciem nerwowym i stresem, to taka forma tabletek na stres może być efektywnym rozwiązaniem. Ashwagandha jest potwierdzonym naukowo środkiem, który pomaga w redukcji poziomu kortyzolu, poprawie jakości życia i zmniejszeniu objawów lęku. Dzięki tym właściwościom, ashwagandha stanowi wartościową opcje terapeutyczną dla osób poszukujących naturalnych i skutecznych metod walki ze stresem i jego konsekwencjami. Umów wizytę Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Terapie Hormonalne (@terapie_hormonalne) lekarz Alicja Przywózka- Suwała

Insulinooporność to stan, w którym komórki organizmu tracą swoją wrażliwość na insulinę, hormon produkowany przez trzustkę, który reguluje poziom glukozy we krwi, umożliwiając jej wykorzystanie jako źródła energii. Gdy komórki stają się mniej wrażliwe na insulinę, glukoza pozostaje w krwioobiegu, co prowadzi do jej podwyższonego poziomu i może skutkować szeregiem problemów zdrowotnych. Pamiętajmy, że insulinoporność to nie choroba a objaw- najczęściej jest związany z nadwagą lub otyłością jednak zdarza się także u osób szczupłych. Główne objawy insulinooporności: Odkładanie się tłuszczu w dolnej partii brzucha - Zwiększenie masy tłuszczowej w tej lokalizacji może być wizualnym wskaźnikiem insulinooporności. Niepohamowana chęć do podjadania słodyczy i węglowodanów prostych - Ciągłe pragnienie małych przekąsek, zwłaszcza bogatych w cukry, może sygnalizować problemy z metabolizmem insuliny. Przewlekłe zmęczenie i brak energii - Uczucie ciągłego zmęczenia, nawet po odpoczynku, może wynikać z nieefektywnego wykorzystywania glukozy przez komórki. Zaburzenia snu - Problemy ze snem, takie jak bezsenność lub nadmierna senność, mogą być powiązane z niewłaściwą gospodarką insulinową. Senność i zmęczenie po posiłku - Uczucie znużenia i potrzeby drzemki po spożyciu posiłku bogatego w węglowodany może wskazywać na insulinooporność. Trudności w schudnięciu - Jeśli mimo stosowania diety i regularnych ćwiczeń fizycznych trudno jest zredukować masę ciała, może to świadczyć o niewłaściwej reakcji organizmu na insulinę. Zmiany trądzikowe - Nasilenie trądziku hormonalnego, zwłaszcza u osób dorosłych, może być związane z nierównowagą hormonalną spowodowaną insulinoopornością. Jak wygląda diagnostyka insulinooporności? Diagnozowanie insulinooporności wymaga zastosowania kombinacji badań, które oceniają, jak organizm reaguje na insulinę: Test tolerancji glukozy doustnej (OGTT) - To podstawowe badanie na insulinoodporność, gdzie po spożyciu roztworu glukozy monitoruje się poziom cukru oraz insuliny we krwi przez kilka godzin. Pomiar stężenia insuliny na czczo – często analiza poziomu insuliny na czczo pomaga zidentyfikować, czy organizm produkuje więcej insuliny, aby poradzić sobie z wysokim poziomem glukozy, co jest charakterystyczne dla insulinooporności. Wskaźnik HOMA-IR (Homeostatic Model Assessment of Insulin Resistance) - Ta metoda obliczeniowa używa poziomów glukozy i insuliny na czczo do oceny insulinooporności. Wyższa wartość wskaźnika HOMA-IR wskazuje na większą insulinooporność. Testy funkcji wątroby - Ponieważ insulinooporność może wiązać się z niealkoholową stłuszczeniową chorobą wątroby, testy funkcji tego organu są często włączane do diagnostyki. Profil lipidowy - Zaburzenia lipidowe, takie jak podwyższony poziom trójglicerydów i obniżony poziom HDL, są często związane z insulinoopornością i mogą być badane równolegle. Diagnostyka insulinooporności wymaga kompleksowej oceny klinicznej, uwzględniającej historię medyczną pacjenta, objawy oraz ryzyko związane z dalszym rozwojem chorób metabolicznych. Jakie są metody leczenia insulinooporności? Oprócz farmakoterapii, kluczowe znaczenie mają zmiany w stylu życia, w tym regularna aktywność fizyczna, zdrowa dieta niskowęglowodanowa oraz kontrola masy ciała. W niektórych przypadkach lekarz lub dietetyk może zalecić również suplementację, która wspiera metabolizm glukozy i wrażliwość na insulinę. Niejednokrotnie wykorzystujemy leki do leczenia otyłości i nadwagi. Przykładowe analogi GLP-1 oarz GIP - Te leki, początkowo stosowane w leczeniu cukrzycy, okazały się skuteczne w redukcji masy ciała poprzez zwiększenie uczucia sytości i zmniejszenie apetytu. Bupropion i naltrekson - Kombinacja tych dwóch leków jest stosowana do leczenia otyłości poprzez działanie na ośrodkowy układ nerwowy, co przyczynia się do zmniejszenia głodu. Metformina- lek pomaga w utylizowaniu glukozy w komórce Jeśli rozpoznajesz u siebie któreś z wymienionych objawów, zalecana jest konsultacja z lekarzem, który może zlecić odpowiednie badania diagnostyczne i, w razie potrzeby, zaproponować odpowiednią interwencję terapeutyczną. Pamiętaj, że wczesne wykrycie i zarządzanie insulinoopornością mogą znacząco zmniejszyć ryzyko rozwoju poważniejszych komplikacji zdrowotnych. Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Terapie Hormonalne (@terapie_hormonalne) Lek. Anna Górecka

Dlaczego warto regularnie się badać? Czym tak naprawdę jest profilaktyka? Jakie są najczęstsze niepokojące objawy - sprawdź, zanim będzie za późno! Regularne badania lekarskie to kluczowy element dbania o zdrowie, który często pomijamy w zgiełku codziennego życia. Zaniedbywanie profilaktycznych wizyt u lekarza może prowadzić do opóźnienia w wykrywaniu poważnych schorzeń, dlatego warto zastanowić się, dlaczego systematyczne kontrole są tak istotne. Powody dla których warto się zbadać: Powód nr 1: Zrozumienie własnego organizmu Regularne badania lekarskie to przede wszystkim sposób na lepsze zrozumienie funkcjonowania własnego organizmu. Lekarz podczas omawiania badań i w oparciu o te badania może wyjaśnić, jakie procesy zachodzą w ciele, jak wpływają na zdrowie różne czynniki, oraz jakie korzyści przyniesie wprowadzenie zdrowych nawyków. Jeśli niepokoją Cię pewne objawy takie jak na przykład: szybka męczliwość, osłabienie libido, nadmierna senność po posiłkach, brak energii do życia, pogorszenie ogólnego samopoczucia, częste infekcje. to prawdopodobnie Twoje ciało wysyła pierwsze sygnały, których nie warto ignorować. Powód nr 2: Wczesne wykrywanie schorzeń Jednym z głównych powodów regularnych badań jest możliwość wczesnego wykrywania potencjalnych schorzeń. Wielu chorób, min. układu sercowo-naczyniowego, w początkowej fazie nie daje wyraźnych objawów. Regularne kontrole lekarskie zwiększają szansę na wczesne rozpoznanie ewentualnych problemów. Wczesna diagnoza to większa szansa na całkowite wyleczenie i uniknięcie powikłań. Nie obawiaj się badań. Wiele osób odczuwa obawę, że wyniki będą nieprawidłowe i przyniosą niepomyślną diagnozę. To normalne i nie ma w tym nic złego. Potraktuj badanie jako regularne potwierdzanie dobrego stanu zdrowia. Pamiętaj również, że ewentualne choroby łatwiej leczyć, gdy zostaną wykryte szybciej. Daj sobie szansę na długie życie w zdrowiu. Powód nr 3: Zidentyfikowanie czynników ryzyka chorób Badania profilaktyczne pomagają także w identyfikacji czynników ryzyka chorób. Wczesne rozpoznanie problemów z metabolizmem czy skłonności do pewnych schorzeń pozwala na bardziej skuteczną prewencję. Lekarz może zalecić konkretne środki zaradcze, a pacjent, świadomy swoich predyspozycji, może bardziej skutecznie dbać o swoje zdrowie. Podstawowe badania należy wykonywać regularnie przynajmniej raz do roku. Powód nr 4: Objawy bezwzględnie wymagające wyjaśnienia Warto również być świadomym najczęstszych objawów, które mogą sygnalizować problemy zdrowotne. Jeśli dostrzeżesz którekolwiek z poniższych symptomów, niezwłocznie skonsultuj się z lekarzem: Nagła utrata wagi bez widocznej przyczyny. Niezwykłe zmiany w skórze, takie jak zmiany barwnikowe, niegojące się rany. Niewytłumaczalne zmęczenie i osłabienie. Ból lub dyskomfort w określonym obszarze ciała. Zmiany w rytmie pracy serca, duszności. Niepokojące zmiany w nawykach jelitowych, problemy z trawieniem. Nietypowe bóle głowy, zwłaszcza te nasilające się lub trwające długo. Pamiętaj, że wczesna reakcja na niepokojące objawy może mieć kluczowe znaczenie dla skutecznego leczenia. Higiena badań Poniżej przedstawiam wskazówki, jak prawidłowo przygotować się do badań krwi. Warto ich przestrzegać, ponieważ zdarza się, że z nieznajomości zasad postępowania przed badaniem mamy do czynienia z fałszywym alarmem lub konieczne jest powtórzenie badania. Oto najważniejsze zasady: pobranie wykonaj w godzinach porannych, tj. pomiędzy 7:00 a 10:00, jeśli z kolei badania dotyczą hormonów to warto najpóźniej wykonać je do godz. 8:00, maksymalnie 9:00 bądź wyspany - na badanie przyjdź po całonocnym wypoczynku ostatni posiłek spożyty na 12 godzin przed badaniem, powinien być lekkostrawny nie należy stosować żadnej specjalnej diety - odżywiaj się tak samo, jak na codzień ostatni mocny trening powinien być wykonany co najmniej 24 godziny przed badaniem warto wypić przynajmniej 1 szklankę wody po przebudzeniu się (lecz nie bezpośrednio przed pobraniem) chwilę przed pobraniem krwi wypocznij - ok 15 min w pozycji siedzącej bezpośrednio przed pobraniem jeśli przyjmujesz regularnie leki, zanotuj jaki czas przed badaniem przyjąłeś ostatnią dawkę jeśli przyjmujesz hormony tarczycy, w dniu badań tabletkę przyjmij PO pobraniu krwi niektóre badania NIE muszą być wykonane na czczo, między innymi: Panel lipidowy (Cholesterol LDL, HDL, Triglicerydy) - U większości pacjentów (tzn. nieobciążonych już istniejącymi zaburzeniami lipidowymi) możemy wykonywać badanie nie-na czczo. Jedynie u pacjentów z hipertriglicerydemią należy wykonać badania po 8–12 godzinach od ostatniego posiłku. Podsumowanie Wnioski są jasne – regularne badania to fundament zdrowego życia. Dzięki nim możemy cieszyć się lepszym samopoczuciem, unikać wielu chorób oraz skuteczniej dbać o nasze ciało. Czas jest zbyt cenny, aby tracić go na długotrwałe leczenie czy przebywanie w szpitalu. Zdecydowanie lepiej wykorzystać na miłe chwile z rodziną, samorozwój, podróże i wiele więcej. Jeśli zdecydujesz się na skorzystanie z naszych usług, w cenie od 59 zł oferujemy indywidualny dobór badań na podstawie wywiadu oraz konsultację telefoniczną z lekarzem, na której omówisz wyniki oraz ustalisz ewentualne dalsze działania. Ponadto posiadamy preferencyjne ceny na badania w laboratoriach SYNEVO na terenie całego kraju. Chcesz zbadać się i nie wiesz od czegoś zacząć? Nic prostszego - doradzimy Ci od jakich badań warto zacząć i gdzie szukać przyczyny Twoich problemów. Zbadaj się

Konsultacja dietetyczna często kojarzy się nam z odchudzaniem czy jednak zawsze chodzi o to? Konsultacja dietetyczna to coś więcej. Żyjemy w czasach pędu, przetworzonej żywności i fast food na wyciągnięcie ręki. Korzystamy z tych opcji co w konsekwencji odbija się na naszym zdrowiu. Każdy z nas chciałby mieć pełno energii, płaski brzuch, piękną i świetlistą cerę, dobre libido i koncentrację na najwyższym poziomie. To wszystko jest możliwe. Wystarczy wprowadzić zmiany w nawykach żywieniowych oraz dobrać odpowiednią suplementację. Cena konsultacji: Koszt konsultacji pierwszorazowej: 350,00 zł Koszt konsultacji kontrolnej: 250,00 zł Miesięczna współpraca dietetyczna: 1000,00 zł Jestem dietetykiem w trakcie specjalizacji z dietetyki klinicznej w Polskim Instytucie Dietetycznym Moją specjalizacją jest postępowanie dietetyczne w zakresie: Cukrzycy Otyłości Insulinooporności Niedoczynności tarczycy Choroby Hashimoto Chorób zapalnych jelit SIBO Likwidacji reakcji pseudoalergicznych (nietolerancja histaminy) Leczenia nietolerancji fruktozy Ponadto jestem doradcą w zakresie badań laboratoryjnych krwi. Przeprowadzam również szkolenia z zakresu podstaw żywienia i suplementacji dla osób aktywnych oraz szkolę przyszłych trenerów personalnych i instruktorów fitness. Odbyłam liczne szkolenia, kursy oraz brałam udział w konferencjach z zakresu żywienia, dietetyki, chorób zapalnych jelit, hormonów jak i suplementacji dedykowanej zaburzeniom osi jelitowo-mózgowe. Układane przeze mnie diety są spersonalizowane i uwzględniają indywidualne preferencje oraz tryb życia pacjentów. Jak wygląda konsultacja dietetyczna? Przeprowadzam szczegółowy wywiad na temat stanu zdrowia pacjenta, rozmawiamy o tym co będzie dla niego najlepsze. W trakcie konsultacji dowiesz się jak żyć zgodnie z zegarem biologicznym i przestać liczyć kalorie. Nauczę Cię jak zaprogramować swój jadłospis, listę zakupów oraz sprawnie przygotowywać posiłki by nie poświęcać całego dnia w kuchni pod kątem problemów zdrowotnych. Na wizycie rozwiejesz swoje wątpliwości kiedy jeść, co ile godzin jeść, co jeść po treningu a co przed. Czy węglowodany tuczą, czy na redukcji można jeść słodycze, czy alkohol pomaga zwalczać stres. Wyjaśnię i odpowiem na wszystkie nurtujące pytania, które mogą powstać w natłoku informacji zaczerpniętych z social media. Rozmowa przebiega bardzo swobodnie, jestem otwarta na wszelkie pytania i wątpliwości z Twojej strony. A co z badaniami? Na podstawie wywiadu układam listę badań, które pomogą w określeniu problemu z jakim się borykasz. Jeśli masz już swoje badania chętnie pomogę w ich interpretacji i podpowiem jaki jest najwłaściwszy kierunek diagnostyczno – leczniczy. Konsultacja dietetyczna czy stałe prowadzenie dietetyczne? Prowadzenie sprawdzi się dla osób które: Potrzebują stałą opiekę i kontakt, lubią sporo analizować i pogłębiać swoją wiedzę. Mają problemy z układem trawiennym (SIBO, SIFO, nietolerancja histaminy, nietolerancja salicylanów, nietolerancja fruktozy, nietolerancje pokarmowe, zgagi, wzdęcia, zaparcia itp.). Mają zaburzenia odżywiania. Chcą rozwiązać swoje problemy zdrowotne z którymi borykają się od lat. Planujących dzieci. Dla par, gdzie nie zawsze jadłospis idzie w parze z preferencjami i możliwością tych samych posiłków. Dla każdego kto chce zaczerpnąć wiedzy na temat życia zgodnie z zegarem biologicznym. Konsultacja sprawdzi się dla osób które: Potrzebują interpretacji wyników laboratoryjnych i rozpisania suplementacji. Chcą przeanalizować swój jadłospis w kontekście kondycji i dobrego samopoczucia. Potrzebują inspiracji kulinarnych i przykładowych jadłospisów również pod kątem jednostki chorobowej. Chcą poznać „złote triki” w walce z insulinoopornością czy kompozycją posiłków. Dowiedzieć się co to jest IF – post przerywany oraz dla kogo się sprawdza i jak go zaplanować. Nie mają pewności czy ich dieta jest dobrze skomponowana.

W tym roku gramy z WOŚP dla oddziałów pulmonologicznych dla dzieci i dorosłych. W ramach licytacji z których cały dochód przeznaczony będzie na cel charytatywny zachęcamy do licytowania konsultacji z naszymi lekarzami. W ramach akcji WOŚP pomoc oferują: 👉 Konsultacja z lekarz Anna Górecka 👉 Konsultacja z dr n.med. Bartosz Brzoszczyk 👉 Konsultacja z lekarz Piotr Rolczyk 👉 Konsultacja z lekarz Alicja Przywózka-Suwała

Czy wiedzieliście, że nasze jelita mają swoją "miotełkę", która pomaga w procesie trawienia? Fachowo nazywa się to MMC, czyli wędrujący kompleks mioelektryczny. 🌀 🍎 MMC działa jak miotełka jelitowa, która wymiata resztki pokarmowe, zapobiegając wzdęciom, gazom czy uczuciu pełności. 🍔 Problem pojawia się, gdy podjadamy między posiłkami. Gdy to robimy, MMC nie ma szansy na uaktywnienie się, co prowadzi do namnażania się drobnoustrojów. A to często kończy się problemami, takimi jak SIBO czy IMO. ⏳ MMC zaczyna działać około 90 minut po posiłku, aby upewnić się, że resztki pokarmowe są odpowiednio usuwane. Ale uwaga! Każdy kolejny posiłek lub napój na przykład kawa z mlekiem czy guma do żucia powoduje, że MMC zatrzymuje się i zaczyna swoją pracę od nowa. To trochę jak syzyfowa praca, ciągłe zaczynanie od początku. Dlatego ważne jest, aby dawać naszym jelitom czas na odpoczynek między posiłkami Dzięki temu MMC może działać efektywnie, a nasze jelita pozostają zdrowe i czyste! 🌱 Rada nr 1 📢 Zachowaj odstępy między posiłkami. Jak długo ? To proste. Zdaj się na intuicje. Prawdziwe uczucie burczenia w brzuchu to będzie znak, że można jeść 🍓🥑🧀 zakłada się, że to takie 4 h (moim zdaniem kwestia indywidualna) Rada nr 2 📢 Wprowadź prokinetyk najlepiej pod okiem specjalisty Prokinetyki: Klucz do zdrowego pasażu jelitowego Prokinetyki to specjalne substancje - zarówno farmakologiczne, jak i naturalne (ziołowe) - które wpływają na mięśnie naszego układu pokarmowego. Działają one na specyficzne neuroprzekaźniki w naszym ciele. Kluczowe informacje: Indywidualne podejście: Każdy z nas reaguje inaczej. Dawka, rodzaj i czas trwania kuracji powinny być dostosowane do Twoich potrzeb. Kiedy stosować? Często są używane po antybiotykoterapii SIBO/IMO. Niektórzy pacjenci stosują je nawet podczas antybiotykoterapii, zwłaszcza jeśli borykają się z zaparciami. Najpopularniejsze prokinetyki: LDN: Lek opiodowy, który w małych dawkach pobudza naszą "miotełkę jelitową" (MMC). Ciekawostka: używany jest również w leczeniu depresji w wyższych dawkach. Iberogast: Naturalny preparat ziołowy, który działa na receptory opioidowe. Bardzo skuteczny! Ginger root: Sproszkowany korzeń imbiru - świetnie wpływa na MMC, ale uwaga na dawkowanie! Gastrobonisan Ojca Grzegorza: Ziołowy napój. MotilPro: Działa podobnie do korzenia imbiru. Trimebutyna: Działa na receptory opioidowe. Erytromycyna: Pomaga poprzez wpływ na receptor motyliny. Cyzapryd: Potrzebuje ostrożności podczas stosowania z uwagi na możliwe działania niepożądane. Pamiętajmy, że są to tylko przykładowe leki i substancje. Terapia wymaga indywidualizacji - nie należy przyjmować środków bez konsultacji z lekarzem czy dietetykiem.

Suplementy godne uwagi, które może/powinien stosować dosłownie każdy, bez względu na płeć oraz cel, wg mojej opinii. Podkreślam, że suplementy które omówię są dobrze przebadane pod kątem bezpieczeństwa stosowania oraz przynoszą wymierne korzyści w dłuższej perspektywie ich przyjmowania (kolejność przypadkowa). Myślę, że w dzisiejszych czasach gdzie zalewani jesteśmy milionem informacji o cudownych produktach, które obiecują nam spektakularne efekty, warto zastanowić się czy jest sens poświęcać swoje pieniądze, zamiast skupić się na PODSTAWACH. Umówmy się, że dodatkowa suplementacja może w porywach dawać nam 5% zwiększonych możliwości - to czemu by tak mocno skupiać się na tym, skoro cała reszta jak dieta i trening stanowią największą część tej układanki (pomijając aspekty naszej genetyki na którą nie mamy już wpływu). Wybierajcie suplementy sprawdzonych i renomowanych firm znanych na polskim rynku z dobrej jakości - patrząc na ostatnie wydarzenia z zanieczyszczoną kreatyną związkami rtęci tym bardziej trzeba być czujnym. Jeśli macie możliwość wyboru pomiędzy zarejestrowanym lekiem a suplementem diety, wybierajcie ten pierwszy (tyczy się głównie wit D3). Produkt zarejestrowany jako lek jest przebadany zdecydowanie bardziej dokładnie. 🔥 Kreatyna - monohydrat 🔥 Witamina D3 🔥 Kwasy omega-3 🔥 Magnez - cytrynian Dobór innych suplementów to sprawa indywidualna - każdy z nas jest inny i ma inne cele. Powyższe suplementy są PODSTAWĄ, którą mogą stosować wszyscy. Kreatyna - 2x dziennie po 5g, najlepiej przed i po treningu. Suplement osławiony, pomocny w budowaniu beztłuszczowej masy mięśniowej. ma potencjał antyoksydacyjny (redukuje ilość wolnych rodników, które odpowiadają również za procesy starzenia) wspomaga regenerację potreningową wspomaga funkcjonowanie mózgu, ma pozytywny wpływ na zapobieganie depresji oraz leczenie niektórych chorób neurologicznych. wybierajcie najprostszą formę kreatyny - monohydrat może wpływać na poziom kreatyniny w badaniu krwi oceaniającym funkcję nerek Witamina D3 - dawka standardowa to 4 tys j/d. Większość populacji naszego kraju cierpi na niedobory tej witaminy. Najlepiej zbadać poziom 25-OH-wit d3, oceniając stężenie jej we krwi. Jeśli nie suplementujesz tej witaminy to strzelam w ciemno, że masz jej niedobór. Zalety witaminy D: wspomaga mineralizację kości wspomaga nasz układ odpornościowy w walce z infekcjami może być stosowana w profilaktyce cukrzycy Kwasy Omega-3 - pozytywnych działań tych kwasów jest mnóstwo. Dla mnie najistotniejsze to: działanie przeciwzapalne poprawiające insulinowrażliwość korzystny wpływ na parametry lipidowe (podwyższają frakcję HDL - ten "dobry" cholesterol) obniżają ciśnienie tętnicze krwi. Magnez - uczestniczy w syntezie białka odgrywa istotną rolę w ponad 300 reakcjach enzymatycznych bierze udział w większości reakcji hormonalnych oraz metabolizmie energetycznym pomaga w relaksacji naczyń krwionośnych przyczyniając się do obniżenia ciśnienia krwi jeśli masz wybór wybieraj cytrynian magnezu, ma najlepszą biodostępność (czyt. najlepiej się wchłania) Pamiętajcie, suplementy to dodatek do diety oraz aktywności fizycznej, nigdy odwrotnie.

Badania hormonalne są kluczowe w diagnozowaniu i monitorowaniu różnych stanów zdrowia. Oto kilka sytuacji, w których warto wykonać badania hormonalne: Otyłość i Problemy z Metabolizmem: Badania hormonalne mogą pomóc w zrozumieniu przyczyn otyłości i problemów z metabolizmem, takich jak zespół metaboliczny. Problemy z Tarczycą: Badania hormonów tarczycy są niezbędne w diagnozowaniu chorób tarczycy, takich jak nadczynność czy niedoczynność tarczycy. Chroniczne Zmęczenie i Zaburzenia Snu: Niektóre problemy hormonalne mogą prowadzić do chronicznego zmęczenia i problemów ze snem, więc badania mogą pomóc w zrozumieniu przyczyn. Monitorowanie Terapii Hormonalnej: Osoby, które przechodzą terapie hormonalne, takie jak terapia hormonalna zastępcza (HRT) lub terapia antyandrogenna, mogą potrzebować regularnych badań hormonalnych, aby monitorować odpowiedź organizmu. Zaburzenia Miesiączkowania: U kobiet, nieprawidłowości w cyklu miesiączkowym mogą wskazywać na problemy hormonalne. Niepłodność: Badania hormonalne mogą pomóc w zrozumieniu przyczyn niepłodności zarówno u mężczyzn, jak i kobiet. Osteoporoza: Badania poziomu hormonów mogą pomóc w diagnozowaniu i leczeniu osteoporozy, zwłaszcza u kobiet po menopauzie. Zespół Policystycznych Jajników (PCOS): Badania hormonalne są często wykorzystywane do diagnozowania PCOS, stanu, który może prowadzić do problemów z owulacją i niepłodnością. Ważne jest, aby pamiętać, że badania hormonalne powinny być wykonywane pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza, który może właściwie zinterpretować wyniki i zalecić odpowiednie leczenie lub dalsze badania. Nie wszystkie problemy zdrowotne wymagają badań hormonalnych, więc decyzja o ich wykonaniu powinna być indywidualnie dostosowana do objawów i potrzeb pacjenta.